Als ik ergens een hekel aan heb dan zijn het wel rijke mensen die neerbuigend naar anderen doen omdat ze rijk zijn.
Die rijke mensen vergeten wel eens dat een ieder nodig is om de maarschappij draaiend te houden.
Moet je die rijke mensen eens zien als bijvoorbeeld de vuilnismannen een maand staken....
En er kan altijd iets gebeuren waardoor het geld in versneld tempo opraakt.

Wij zijn niet rijk, maar we kenner er wel veel. De meeste van die rijke mensen, zijn rijk omdat ze veel intelligenter zijn en veel harder werken dan gemiddeld: werkweken van 60 à 80 uur zijn eerder regel dan uitzondering. De meeste zijn ook beter opgevoed en gemanierd, veel hoffelijker in de omgang. Immers, goede omgangsvormen zijn belangrijk om hogerop te geraken.

Maar er zijn uitzonderingen: meestal zijn dat rijkeluiskindjes die alles gratis gekregen hebben zonder er iets voor te moeten doen, die denken dat alles hen zomaar in de schoot valt. Of hoertjes die met een rijke vent trouwen voor zijn geld en luxe. Dat zijn diegenen die zich gedragen zoals jouw moeder, en die neerkijken op arme mensen. Hoewel zij zelf geestelijk nog armer zijn.

Dus ik vind dat je niet beschaamd moet zijn om je rijkdom. Maar je moet wel leren om er zelf hard voor te studeren en hard voor te werken. En je moet even hoffelijk zijn tegen arme en minder begaafde mensen. Zij doen veel slechtere jobs voor veel minder geld. Bedenk eens hoe de wereld zou draaien zonder wegenwerkers, zonder kuisvrouwen, zonder vuilnisophalers, zonder simpele bedienden in winkels, enz...? Dus wees gewoon hoffelijk en vriendelijk tegen die mensen, glimlach even, bedank hen, en je maakt ook hun dag goed.

Probeer dat eens uit te leggen aan je ma.

J15, ik snap het wel. Mijn ouders zijn ook niet onbemiddeld en dat heeft zo zijn voordelen. Zo beëindig ik binnenkort mijn studie zonder een cent studieschuld en rijd ik met een autootje. Maar wat ik niet begrijp is de houding van je ouders. De mijne hebben me altijd voorgehouden dat je alleen zover kan komen door er hard voor te werken en dat andere mensen niets minder zijn. Ik kreeg alles wat ik nodig had, maar werd ook gestimuleerd om zelf wat bij te verdienen en zo te leren dat het niet vanzelf gaat. Ook al was het maar een paar euro, als je er dan iets van kon kopen mocht je daar trots op zijn. Jouw ouders zouden zich ook moeten realiseren dat ze niets zouden beginnen zonder die andere mensen.

Dag vriend, Op een bepaalde leeftijd, zo 15, 16, jouw leeftijd dus, dan ga je nadenken. Je bent op weg naar volwassenheid en laat het kinderlijke egoisme achter je. Tenminste, dat geldt voor de meesten. Voor jou in ieder geval wel. Jij hebt karakter!
Dat er altijd geld was en dat alles kon was voor jou vanzelfsprekend, dat kon ook niet anders want jij wist niet beter. Toen die jongen uit een gezin waar ze het wat zuiniger aan moesten doen op bezoek was merkte je op dat je vader zich neerbuigend naar hem gedroeg en dat stoorde jou. Misschien heb je vriendschappelijke gevoelens naar hem en dan is zo iets niet leuk.

Ik weet natuurlijk niet hoe jullie zo vermogend zijn geworden. Misschien heeft jouw vader daar heel hard voor gewerkt en ziet hij anderen die dat niet gelukt is als losers. Het kan ook dat jullie uit een rijke familie komen en rijk zijn iets vanzelfsprekends is, een verworven voorrecht zeg maar.
In sommige landen, zoals Engeland, heb je een klassenmaatschappij. Op kostscholen wordt dat klassenbewustzijn dieper ingeprent. Je wordt geleerd onderdeel te zijn van een elite die superieur is aan de gewone mensen. Iedereen daar weet heel precies tot welke klasse hij behoort. In Nederland is dat gelukkig een stuk minder.

De vraag is, waar gaat het om in het leven? Ligt de waarde van de mens in zijn bankrekening? In de positie die iemand zich verworven heeft in de samenleving? Is de ingenieur als mens belangrijker dan de bankwerker?
Waar het om gaat is dat jij gelukkig bent in je leven. Dat je vriendschappen en liefdes hebt. Dat er mensen zijn waarbij jij je op je gemak voelt en waarmee je kan praten over dingen die jou bezig houden. Of het nu is wordt Ajax kampioen of PSV, of dat je over de zin van het leven wilt praten of over het nieuwste boek van Murakami.
Dat je die vriendschappen hebt en dat jij onderdeel bent van een sociaal netwerk van mensen die jou kennen en waarderen, dat maakt een mens gelukkig.

Je kent Bill Gates wel, eens de rijkste man van de wereld. Als jouw vader minder geslaagde mensen uitlacht dan kan Bill Gates hem uitlachen. Maar dat doet hij niet. Hij is een heel rijk man maar hij wil niet sterven als rijk man. Al zijn geld geeft hij weg aan dingen die de wereld beter maken, zoals vaccinatieprogramma's om ziekten uit te roeien en nog veel meer. Voor hem is rijk zijn iets waarmee hij de wereld beter kan maken. Niet iets om je beter dan anderen door te voelen.

Het gaat in de wereld om mensen. Hoeveel mens ben jij? Als jij vriendschappen en liefdes hebt dan ben je rijk. Als jij anderen beoordeelt op grond van hun bankrekening en mensen die minder geslaagd zijn wat dat betreft minder waard vindt, dan ben jij feitelijk arm.
Je bent dan als je iemand ontmoet steeds bezig met de vraag, "is hij rijker of ben ik dat?" Is hij rijker dan ben je ongelukkig, ben jij rijker dan denk je, "ik heb gewonnen". Treurig leven!

Rembrandt is arm gestorven, Van Gogh is altijd arm geweest, Gauguin ook, toch kent iedereen in de wereld hun naam en weet wie ze zijn. Grote kunstenaars die de wereld verrijkt hebben. Niet met geld, maar met schoonheid. De Boeddha was een rijke prins. Toen hij buiten zijn paleis kwam zag hij de armoede en het ongeluk van de gewone mensen. Hij schaamde zich en is weggegaan en heeft alles achter zich gelaten. Hij is gaan nadenken over wat de mens ongelukkig maakt en wat de mens gelukkig maakt. Tenslotte besefte hij dat het begeren de mens ongelukkig maakt. Is jouw vader gelukkig?