Cmon

Ik heb pdd-nos maar je moet je pijn niet weg snijden maar weg praten.

.

je moet sirieus een test aflegge eer je wellicht een diagnose krijgt. Ook zie ik dat de meeste de fout maken met autisme. PDD-nos houd in dat je van alle syndromen/gedragstoornissen (negatieve beneming vind ik baal ik van) wel iets hebt. Ze weten dan niet presies wat je hebt en plaatsen ze je daar. (hokjes denken is ook erg negatief vind ik  :C ) Autisme is daarom ook een onderdel van PDD-nos ;)   greetzzzzz  J.V. (syndroom van asperger heb ik ;) )

Het is geen oplossing...

Hoi jongen van negentien (gebrek aan meer informatie),   Ik zal niet zo stereotype zijn en zeggen dat ik weet hoe je je voelt, want ik maak het zelf niet door. Veel meer dan het proberen te begrijpen kan ik niet doen en ik zal zo goed mogelijk mijn ervaringen aan je uitleggen. Een van mijn beste vrienden (een jaar ouder dan dat jij bent, vandaar dat ik dingen een beetje zal proberen te linken) is wel erg autistisch en heeft op het moment bijna dezelfde problemen die jij nu hebt, dan heb ik het over de automutilatie (hij brandt ook met lucifers in zijn huid) en de drank. Eerder zei hij dat het gewoon was omdat hij het lekker vond, maar later werd het echt té veel. Dan vind ik drie biertjes op één avond écht niet meer zo veel, voor een jongen van 19-20, maar het werd gewoon te gek en toen ik het hem probeerde uit te leggen, is hij ook rigoreus gestopt. Pas nadat hij een tijdje van de drank af was en zich meer op andere dingen ging richten (hij schrijft heel erg veel en is daar ook goed in, heb hem ook aangemoedigd om andere hobby's te zoeken maar dat leek hem niks), kwam hij op het internet (zo heeft hij het me verteld, dat dat de trigger was) dingen tegen over automutilatie, snijden, branden en nog meer nare dingen tegen en dat heeft hem aangespoord tot snijden en zelfverminking. Ik heb nooit echt het gevoel alsof ik mezelf pijn moet doen en ik doe het dan ook niet, maar hoe hij het uitlegde komt het heel erg overeen met wat jij zegt: het voelde bekend.   Nou wil ik geen conclusies trekken, maar ik vraag me wel af of je in het verleden misschien bent gepest en / of erg vernederd? Het klinkt heel vreemd, maar dat kan ook een aanleiding zijn waarom de pijn zo bekend voelt, begrijp je? Als je door de jaren heen iedere dag pijn hebt gehad en je die pijn niet meer doormaakt doordat je studeert / werkt / vrij bent (wilde gok aangezien je negentien bent), kan het heel erg onwennig zijn en kun je juist de pijn opzoeken. Ik merk wel van jou en van M. (die vriend waar ik het over had) en ik hoor het ook regelmatig, dat veel autisten de neiging hebben om zichzelf te snijden. M. heeft via een site ook regelmatig contact met andere autisten en hij heeft me verteld dat 9/10 van de mensen met wie hij praat, zichzelf snijdt omdat ze niet begrepen worden en het nog gewend zijn om gepest te worden / iets anders.   Waar ik nu tijdens het typen op ben gekomen, is dat je misschien wel helemaal niet autistisch bent. Ik ben geen dokter en ik ben een meisje van vijftien met weinig levenservaring, maar er is ook een kans dat je aan borderline lijdt. Het lijkt mij een stuk waarschijnlijker aangezien ik toch wel op kan maken uit de tekst dat je regelmatig sociale contacten hebt, maar dat ze je gewoon niet "begrijpen" en dat je daardoor in een behoorlijk diepe sleur raakt van depressies, drank, automutilatie en natuurlijk dat dringende gevoel dat je niet wordt begrepen. Ik zou meer van autisme in je zien als je je bijvoorbeeld ook heel erg op één specifiek onderwerp zou richten (één specifieke hobby, kan niet goed opmaken uit lichaamstaal wat mensen bedoelen, begrijpt sarcasme/ironie moeilijk etc. en dat zie ik niet in jou).   Het is een hele brug om naar de huisarts / psycholoog te gaan, maar heb je misschien een goede vriend(in) die mee wil gaan met je? Of een van je ouders, een tante, oom, neef, nicht? Het kan heel fijn zijn als je iemand naast je hebt zitten die je vertrouwt. Mocht je familie er nog niets van weten, dan lijkt het me raadzaam om eerst met hen te praten. Als je het eenmaal aan hen hebt verteld, is de dokter/psycholoog een eitje.   Ik hoop dat ik je hier alsnog mee heb geholpen... Komt misschien wat laat aan, maar ik meen het wel. Probeer voor nu het kan alsjeblieft bij messen en drank uit de buurt te blijven, het is geen oplossing voor je probleem en je maakt jezelf nog kapotter dan je al bent :(   Veel groetjes en succes van mij!

jongen van 19

Aanstaande week ga ik naar de huisarts. Hopelijk kan hij mij doorwerwijzen naar een psycholoog die mij kan helpen. Ook heb ik contact opgenomen met de trainer van de kickboksclub waar ik tot anderhalf jaar geleden lid van was. Samen hebben wij een tijdstip afgesproken waneer ik weer naar de training kom; misschien help dat, in ieder geval voor die avond even.   Verder heb ik niks meer om naar toe te leven. Alles is weg en verleden tijd.   Ik ben ook weer begonnen met mezelf te snijden; mijn rechter onderarmarm zot vol rode lijnen, ik moet telkens lange mouwen dragen. Helaas moest ik vanwege recente omstandigheden wel een fles drank halen. De mentale pijn is echt ondragelijk geworden. Net tien seconden geleden heb ik weer een mes in mijn arm gezet. Ik wil dit niet, maar het voelt aangenaam en bekent.   Heeft iemand hier ervaring mee, hoe je dit tegen een psycholoog of huisarts kan zeggen? Of komt dat vanzelf wel?

autisme wat

ik heb zelf okej pdd-nos is een vorm van autisme en dislectie was eerst vond het soms moelijk tot ik het heb maar ik ben er ijgenlijk er over een gegroeit de meesten mensen laggen er om ik maak er oke grapjes om mij kan het niet echt scheel ik kijk er ijgenlijk wat anders op in mu leven ik heb het wel maar toch ik vind het sneu tot ik geen gewoon werk kan vinden en een op lijding ik heb gezegt ach dat komt nog wel zo heb ik erbij neer gelecht sommige denken er anders over ander vind het belanerijk gr j.

Hey

 Ik herken wel wat kenmerken van PDDNOS in wat je allemaal verteld. Praat niet veel, behalve als het je boeit. lastig vriendschappen onderhouden, voordurend eenzaam.    Ik heb waarschijnlijk PDDNOS, ben ook gestopt met mijn verdere opleiding, en op zoek naar een coach die mij ermee helpt. Probeer een psycholoog raad te plegen, je krijgt weliswaar een stempel voor jezelf, maar dat hoeven anderen niet te weten, dat, en het is handing om jezelf beter te leren kennen. ( Echt, ontkende het voor weken dat ik PDDNOS had, hah. maar sta er nu wel voor open.)   Trouwens, blijkbaar vallen veel kenmerken van Depressie, ADD en ADHD en ASS bij elkaar.    Vrienden zijn er trouwens voor je, zo niet, dan zijn het geen vrienden. 

jongen van 19

Hoi, sorry dat ik weer wat laat reageer.

Met de decaan heb ik één keer een gesprek gehad, maar dat vond ik niet klikken, laat staan dat er een vertrouwensband opgebouwd kan worden. Ook stop ik voortijdig met mijn opleiding, dus contact gaat er niet meer komen. Dat had ik wel met de begeleider op m'n middelbare school, maar daar kan ik nu natuurlijk niet meer terecht.   De afgelopen dagen heb ik na zitten denken en diegene die m'n halve leven nu zo ongeveer kent ge-smst. Nouja, die mag mij nu niet meer zo, om het maar even zo te zeggen, wat ik ook wel snap. Het zal wel lastig moeten zijn om met mij een vriendschap te onderhouden. Andere mensen heb ik nooit echt iets toe kunnen vertrouwen.

hoi topicstarter !!

Hoe is het nou met je ?? 

aan de topicstarter

hey jongen van 19,   Ik heb je verhaal aandachtig gelezen. Het doet me erg veel pijn dat je zo worstelt met jezelf. Een pasklare oplossing heb ik niet voor je, die is er ook niet.   Ik denk dat ik jouw situatie kan begrijpen, ik denk ook dat het héél belangrijk voor je is, als je iemand hebt die je vertrouwt en bij wie jij je hart kan luchten. Dat hoeft geen hulpverlener te zijn, maar bijvoorbeeld jouw decaan. Heb je met hem of haar goed contact? Ik bedoel dusdanig dat je hem of haar ècht vertrouwt ? Kun en wil je me daar antwoord op geven. . . . . Ik vraag dit aan je omdat het belangrijk is dat je "een klik" hebt met degene aan wie jij jouw levensverhaal kwijt wilt. Dat was lange tijd mijn probleem met instanties en psychologen enzo. . . . ze kunnen nóg zo professioneel zijn: als het niet klikt dan klikt het niet.   Je voelt je eenzaam. Denkt dat niemand meer om je geeft. Ik weet zeker dat jij mensen om je heen hebt die van je houden.  Misschien maar eentje, maar die persoon is er. Het probleem zit 'm er volgens mij in dat je 't niet kúnt zien op dit moment. Verdrink niet in zelfmedelijden. Dat bedoel ik niet lullig hoor. Je hebt alle kracht in je om verder te gaan. Probeer niet alles zelf op te lossen als dat niet gaat.   Ik vind het heel fijn als je reageert. We slepen je er wel doorheen.   ik denk aan je, FEVE  

jongen van 19

Ik merk inderdaad dat een diagnose niet zo zinvol is. Daarnaast heb je dan inderdaad een grote stempel op je voorhoofd.   Hoe het nu met me gaat is in één woord te zeggen: slecht. Ik kan bijna nergens meer plezier in beleven of naar uit kijken. Het enige waar ik nog 'heb' is mijn motor. Vrienden heb ik niet meer, alleen nog studiegenoten waar ik op school mee om ga en een paar mensen met wie ik bevriend was op de middelbare school. Met die laatsten heb ik eigenlijk bijna geen contact meer. Eens in de zoveel tijd treden er een paar van op met hun bandje, waar ik wel heen ga, maar vriendschap is er niet meer. Mensen die van me hielden heb ik blijkbar weggejaagd. Als er nog wel iemand is die van me houdt laat diegene er niets van zien.   Verder zit ik al weer een half jaar in financiële problemen, heb ik nog steeds m'n oude sport nog niet opgepakt en heb ik bijna nergens nog motivatie voor.   Zelfmoord plegen probeer ik niet meer. Het lukt toch niet.

Advies

Beste Jongen van 19, Als ik je stukjes zo lees zou het inderdaad best kunnen dat je een vorm van autisme hebt. Ik heb zelf ook een vorm van autisme en ik wilde even zeggen dat je je wel moet afvragen wat je opschiet met eeen diagnose. Ik zlef heb me een tijdje best verveelnd gevoelt omdat ik het gevoel had dat het maar gewoon een stempel was en dat mensen daardoor eerst naar dat stempel keken en niet naar mij.  Wat ik probeer te zeggen is dat een diagnose niks veranderd aan wie jij bent en je zult er hoe dan ook moeten omgaan met wie je bent .( ik weet dat dit misschien makkelijk klinkt ,maar uiteindelijk is het wel zo) Ik denk dat je best iemand kunt zoeken wie je vertouwt , je ouders, een vriend, een leraar of wie dan ook en daar eens goed mee moet praten .  Deze persoon zal je best bergijpen en je denk ik betere kunnen helpen als al deze reacties biij elkaar..   En dan nog over dat je zelfmoord wilt plegen : NIET DOEN (en opnieuw dit klink maakkelijk,maar oké) Hoe moeilijk het ook is ik weet voor 99% zeker dat er zeker een persoon is die van je houd. Deze persoon houd van je en zal het verschrikkelijk vinden als je er niet meer bent. Ik denk dat je zelf wel weet wie deze persoon is en misschien kun je proberen te denken aan die persoon als je weer in een dipje zit. Ik weet zeker dat je het waard bent om te leven dus doe dat ook !   (sorry voor dit lange bericht maar ik hoop dat je er iets aan hebt)  Groetjes B. P.s Zou je willen laten weten hoe het nu met je gaat.. Ik (en ik denk ook wel wat andre mensen die gereageerd hebben) zou dat erg fijn vinden..

vraag

heb je leer problemen of sociale problemen    

Zoek de juiste hulp!

Wat vreselijk om te lezen dat je je zo ellendig voelt en dat je de angst hebt om onbegrepen te worden door professionele hulpverleners. Als jij je rot voelt, om wat voor reden dan ook en of je nu wel of geen autisme hebt, dan moet je je gevoelens kwijt kunnen. Een psycholoog zal jouw gevoelens nooit mogen afdoen met: "je stelt je aan"! Ik raad je aan toch professionele hulp in te roepen. Heel veel sterkte ermee.  

ben ik weer

@jongen/18, Dat kan je wel makkelijk zeggen zo, maar is het niet egoïstisch dat zij dan willen dat ik maar gewoon moet leiden onder waar zij mede voor hebben gezorgd? Dat ik dan maar gewoon beter m'n best moet doen zodat zij tenminste vrolijk door kunnen gaan met hun leven en ik me niet zo moet aanstellen? Dan kun je natuurlijk net zo goed zeggen dat zij zich niet zo moeten aanstellen.   @meisje/21, Bedankt, daar heb ik tenminste nog even wat aan.

--

even als eerst over dit stukje

"Zelfs zelfmoord plegen lukt me niet. Sta ik eindelijk weer op het spoor te wachten, rijden de treinen niet. Wil ik mezelf ophangen in m'n kamer, kan ik niet stikken. Dat soort dingen."

Het is je tijd nog niet en jij bent volgens mij wel iemand die enorm veel kracht in zich heeft en zich sterk houd ondanks alles, dat je moet huilen is gewoon een uitlaatklep, ik weet dat het voelt alsof je dood wil als je in dat verdriet zit en je je waarschijnlijk afvraagt hoe je dit nog vol houd en wat het nut is, laat me je zeggen het is het waard om door te leven!
Dan weet jij zelf dat jij altijd je best hebt gedaan, hoe het ook is gelopen. En ondanks die momenten wil jij volgens mij ook nog steeds je best doen en jij zelf wilt dat het anders word, en dat is de grootste kracht die je kan hebben, doorzettingsvermogen ondanks alles.   xx
 
 

--

Praat hier over met je ouders, pysoloog, en ik weet zeker dat die je verder kan helpen. en met zelfmoord plegen los je niets op, denk eens aan je ouders en je familie hoe die zig dan voelen? dan 'verpest' je als het waren hun levens? dat wil je toch ook niet? want ookal ben je autistisch, dan nog houd je van ze!

van de topicstarter

Meisje/21, Ja, daar heb je waarschijnlijk wel gelijk in...   Ik ben heel erg stil, zeg eigenlijk bijna nooit wat. Thuis leef ik helemaal om mijn gezin heen en bij vrienden zit ik er gewoon maar bij en praat ik alleen als ik met 1 persoon kan praten over iets wat mij echt intereseert. Zo zat ik laatst wel met iemand over motoren en rijbewijs te praten, maar zit verder gewoon een beetje naar mensen te luisteren, in de hoop dat iemand mij iets vraagt. Ben zelfs vrienden verloren omdat ik gewoon geen ene reet zeg, maar dus ook niet als er iets is dat ik kwijt wil.   Vaak voel ik me ook alleen, zelfs als ik dus met vrienden ben. Ik wet verder even niet wat ik daar over kan zeggen, maar ik denk dat jullie het wel bergijpen.   Een paar jaar geleden is er depresiviteit bij mij vastgesteld. Ik ben toen in therapie gegaan, maar dat heeft niet gehoplen, misschien maar eventjes. Nu voel ik met toch weer kut. Ook lijkt het wel alsof ik nergens geluk mee heb in het leven, alsof het leven me gewoon rwecht in m'n gezicht uitlacht, dat ik niks kan bereiken. Zelfs zelfmoord plegen lukt me niet. Sta ik eindelijk weer op het spoor te wachten, rijden de treinen niet. Wil ik mezelf ophangen in m'n kamer, kan ik niet stikken. Dat soort dingen.   En ik ben gewoon bang dat als ik dus weer naar een phycholoog ofzo ga, dat het dan ineens over lijkt, of dat diegene er niks mee kan omdat ik niks zeg. En dan? Dan voel ik me alleen maar erger, terwijl er helemaal niks aan gedaan word.       Trouwens, 5 minuten gelden zat ik nog lekker muziek te luisteren, nu zit ik te janken... =/ Wedden dat ik het vanavond weer helemaal vergeten ben, maar het morgen weer opnieuw begint?  

--

hey, Waarom denkte dat ge autisme zijd dan? Btw het wilt niet zeggen dat alsde (licht) autistisch zijd, da ge geen mogelijkheden hebt en niet aan uzelf kunt werken. Vroeger werd er bij mij ook (licht) autisme vastgesteld maar daar merk ik zelf persoonlijk nog maar weinig van. De meeste van mijn vrienden weten da zelf nie dusja ..   Mijn raad is dus probeer te werken aan de dingen waar ge u aan stoort en anders moete naar nen psycholoog gaan.   ps: Ik ben persoonlijk geen voorstander van mensen in boxkes te plaatsen want dan zou da willen zeggen da ge zomaar moet accepteren hoe ge zijd en da ge daar niks aan kunt doen. Stel doelen en probeer die te verwezelijken!   allé veel succes nog eh en hopelijk heb je iets aan men raad grz  

--

Hee,   Je kan altijd gewoon naar een psycholoog gaan en je verhaal vertellen aan diegene, het is geen verplichting en je kan gewoon stoppen met gaan als jij dat wil.
  Maar als je de diagnose autisme krijgt wil dat niet gelijk zeggen dat mensen je begrijpen of je daarom weer aardig vinden en om die reden moet je het ook niet doen, het gaat om jou en hoe jij je erbij voelt niet hoe andere mensen zich erbij voelen.
Doe waar jij je goed bij voelt & succes!

Diagnose

Je kan niet zomaar autistisch zijn... nouja, dat kan wel, maar je moet eerst een serie tests af laten nemen waaruit specialisten een diagnose voor autisme moeten stellen. Dan pas kan je een begeleidingstraject in die je helpen met je problemen voor autisme.  Je kan ook naar een psycholoog om te praten over je problemen. Als je vertelt over de problemen die je hebt, kan hij opmaken wat er mis is en je evt. naar een geestelijke gezondheidszorg instantie sturen om een diagnose voor autisme of een andere geestelijke aandoening te stellen. 
Stop sowieso met drinken want daar los je niks mee op.
Waar loop je btw dan tegenaan die je twijfels geven over het hebben van autisme?