Dag M, Het is misschien nog niet allemaal zoals je het zou willen maar ik denk dat het de goede kant uit gaat. Het is een kwestie van zelfvertrouwen opbouwen. Veel gaat al goed en de rest komt ook wel in orde. Je denkt weer vooral aan de toekomst en dat is het belangrijkste. Veel succes er mee!

Het buitenland in lijkt me wel goed. Ook even een andere omgeving zal me erg helpen, andere sfeer; andere setting en andere mensen. Met mezelf en om wie ik ben ben ik echt niet ontevreden, dus ik zou met niemand hoeven te ruilen. De problemen liggen bij andere dingen, zoals je wel wist.

Het gaat momenteel wel wat beter met me, maar om momenteel door het leven te gaan zonder hulpverlening. Dat durf ik nog niet, omdat ik bang ben dat mijn mentale gezondheid dan helemaal aan diggelen valt. Beter is het wel, maar ik kan nog niet van mezelf zeggen dat het goed gaat of goed genoeg.

Ik heb een heel fijne stage en zij brengen me zo door die examens en dat schooljaar heen. Dat stukje komt wel goed.

Dag M, Volgens mij hebben veel meisjes regelmatig ruzie met hun moeder. Mijn zus had dat ook. Toen ze 16 was is ze een jaar in een kindertehuis in Zwitserland gaan werken en daarna een jaar als au pair in Engeland. Misschien dat het ook iets voor jou is, een tijdje naar het buitenland. In Belgie leren volgens mij de meesten wel wat Frans op school, dus is Frankrijk bijvoorbeeld een optie. Dat is dan een soort volwassen worden.

Je denkt dat mensen jou soms raar vinden. Dan zou je eens naar Suriname moeten gaan. Als je daar naar op vakantie gaat of een tijdje gaat werken dan bespaart je dat een wereldreis. Daar ontmoet je India, Indonesie, Afrika en je bent in het Zuid-Amerikaanse Amazonewoud. En je kan gewoon met iedereen Nederlands blijven spreken.
Er wonen ook Joden, Arabieren, Brazilianen, Chinezen en Haitianen en natuurlijk indianen. Suriname is een vreedzaam land, de synagoge staat vlak naast de moskee.

Vanwege al die culturen vinden Surinamers niemand raar omdat vanuit hun eigen cultuur gezien iedereen raar is. Dus raar is normaal in Suriname. Jij zal daar dus ook niet raar zijn en voor Surinamers zijn die blanke Hollanders toch allemaal van nature al een beetje raar.

Die documentaire van Chris Packham daar hoef je niet voor wakker te blijven. Dat gaat over ADHD en dat heb jij niet. Volgende week waarschijnlijk over dislexia, maar dat heb jij ook niet. Eigenlijk ben jij behoorlijk normaal. Een beetje autisme, maar ach, er zijn zoveel mensen met autisme in zich.
In tuinprogramma's op de BBC zie ik wel eens een vrouw die blijkbaar een softenon baby is geweest. Haar handen zitten direct aan haar schouders vast. Toch is ze blijmoedig, getrouwd, heeft kinderen en doet ze regelmatig presentatiewerk. Niettemin denk ik niet dat jij met haar wilt ruilen.

Misschien dat jij op dit moment nog niet helemaal goed in je vel zit maar ik vind je toch al een heel stuk ontspannender overkomen dan in je vroegere topics. Jij bent steeds meer de controle over je eigen leven aan het terugkrijgen. Voor mij is jouw reis naar geestelijke stabiliteit voltooid als jij geen behoefte meer hebt aan hulpverleners en begeleiders.
Volgens mij is het al bijna zo ver maar is het eerder een kwestie van durven op eigen kracht verder gaan dan dat je het niet kan. In ieder geval ben jij het die de beslissingen neemt over wat je wel en wat je niet wilt.
Je kent al je problemen en zwakke punten dat is het belangrijkste. Als je weet hoe je er mee om moet gaan dan is het klaar.

Dat jij niet meer op de middelbare school zit was mij wel duidelijk. Je had het regelmatig over examens, maar die kan jij dus zelf inplannen. Dat is wel handig. Kan je ze doen als je er klaar voor bent en als het je uitkomt. Het zou natuurlijk wel fijn zijn als jij je opleiding kan afronden, dat is dan weer een stap en je kan verder vooruit gaan kijken.

Voor mijn gevoel gaat het nu eigenlijk wel goed met jou. Ik hoop dat jij daar zelf ook zo over denkt. Nog even wat puntjes op de i zetten en dan je oog op de toekomst richten. En in de toekomst kan alles zoals je weet!

J23

Mijn moeite met empathie gaat in verschillende gradaties. Dat hangt er vanaf wie ik tegenover me heb. Mijn moeder wordt lastig voor mij, omdat zij totaal anders denkt dan mij. Zij vind het ook moeilijk om zich in mij te verplaatsen, alhoewel ze denkt dat ze daar goed in is. Ze is er van overtuigd dat ik die psychiator niet nodig heb, terwijl dat onderzoek heeft geconcludeerd dat het echt tijd werd daarvoor.

Dat van het aanvoelen en een half woord is heb je een goed punt Ik voel mensen niet aan, zie signalen niet en dat merk in in het dagelijks leven genoeg. Sommige mensen lijken boos op me, en ik weet niet waarom . Later zijn ze het ook weer vergeten. Vreemd. Ik heb nu wat kenissen en vrienden, die ook wat buiten het gemiddelde plaatje vallen, en zo ver het nu lijkt gaat contact wel beter daardoor. Het is zien hoe dat verder loopt. Door mijn autisme is het beter voor me om tien uur of eerder al bed te liggen, om alle prikkels te verwerken en genoeg slaap te krijgen. Onze tv kan helaas niet opnemen. De youtube uitzending kan ik wel bekijken.

De diagnose op 40 jaar vind ik vrij laat. Ik hoop dat hij er niet teveel last van had gehad. Ik zit niet meer op de middelbare school. Ik heb studieexamens, maar die mag je zelf inplannen.

Dag M, Ik hou het maar op M. De meeste Belgen zijn katholiek en dan is een veel gegeven naam Maria. Denk dus maar dat het een afkorting is van Maria.

Je hebt moeite om je in je moeder te verplaatsen en dat is altijd wat lastig natuurlijk. Soms weten mensen zelf niet waarom ze bepaalde dingen doen of willen, dus hoe zou een ander dat moeten weten? Erg empathische mensen doorzien anderen soms beter dan dat die anderen zichzelf kennen, maar als je autistische kenmerken hebt dan is empathie iets waar je wellicht moeite mee hebt. Sommigen hebben aan een half woord genoeg of voelen aan hoe de ander zich voelt of wat die wil, maar autisten hebben aan een half woord meestal niet genoeg en aanvoelen is ook lastig. Misschien dat dat het probleem was bij je vroegere vriendschappen. Je herkende de non-verbale signalen niet als je met ze was en gaf daardoor de verkeerde- of juist geen reactie als dat wel verwacht werd.

Het is jammer dat je nu zo terughoudend naar mensen bent geworden want alleen door met mensen om te gaan kan je beter en effectiever leren communiceren. Ik vind ook dat je niet te veel de nadruk moet leggen op je non divergent zijn. Het lijkt net of jij jezelf beperkt of gehandicapt vindt, in ieder geval te 'anders' om met 'normale' mensen om te gaan. Er zijn genoeg 'normale' mensen die tolerant en begripvol genoeg zijn om gezellig mee om te kunnen gaan.
Je bent misschien wel anders dan anderen, maar iedereen is in sommige opzichten een beetje of heel erg anders. Dat is nu juist het leuke van de samenleving. In landen zoals Noord-Korea wordt er naar gestreefd om iedereen hetzelfde te laten zijn. Je kon het ook goed zien in die militaire parade in Moskou van gisteren. Zoveel mogelijk iedereen hetzelfde. Heel eng allemaal.

Jouw probleem met wat jij noemt stereotypische neurotypicals is dat je bang bent dat jullie elkaar niet begrijpen en er dus geen relatie met ze mogelijk is. Dat vind ik wat te kort door de bocht. Je moet noch jezelf noch anderen bij voorbaat buitensluiten. Dat het niet klikt kan ook door niet accorderende persoonlijkheden komen. Gewoon je open blijven stellen voor anderen en gewoon jezelf zijn. Je zet zelf al fouten tussen aanhalingstekens. Het zijn geen fouten, maar gewoon een kwestie van elkaar soms niet goed verstaan.
Mijn ervaring is dat je het gemakkelijkst om kan gaan met mensen die om een of andere reden al wat buiten de maatschappij gevallen zijn. Zij accepteren jouw anders zijn makkelijker en jij begrijpt hen beter. Alle kunstenaars en artiesten zijn 'anders'.

Bij de BBC werkt een presentator, Chris Packham, die autistisch is en ook nog een spraakgebrek heeft. (Hij heeft moeite met de r). Hij presenteert vooral natuurprogramma's, daar ligt zijn persoonlijke interesse, maar nu heeft hij programma's gemaakt over neuro divergentie.
Maandag 22.00 uur op BBC 2 is het eerste programma. In het algemeen neem ik programma's op en bekijk ze als het mij uitkomt en bij het bekijken las ik dat het maandagavond over autisme zou gaan en het maken en onderhouden van vriendschappen. Dat leek mij wel interessant, voor jou bijvoorbeeld, maar in de TV Guide op internet las ik dat het eerste programma over ADHD zal gaan en daarna komt nog een aflevering over dislexia. Dat zal voor jou dus niet interessant zijn. Hij heeft eerder wel een programma over autisme gemaakt: 'Inside Our Autistic Minds', te vinden op YouTube.
Zijn autisme werd pas gediagnoseerd toen hij 40 was.

Het is goed dat jij steeds meer jezelf gaat zijn in contacten met anderen. Soms wel ben je ongewild wat ontactisch, maar ach je leert vanzelf wel waar je mee moet oppassen. Er is emotionele empathie en rationele empathie. Als je het niet van nature hebt dan moet je het leren. Je stelt je steeds voor hoe iets wat je zegt of doet bij een ander overkomt, of hoe een bepaalde gebeurtenis iemand kan raken. Zo leer je het geleidelijk aan automatisch toe te passen. Het gaat om wederzijds begrip en emoties begrijpen.

Hier laat ik het deze keer weer bij. In Nederland zijn nu de eindexamens op de middelbare scholen begonnen. Misschien bij jou ook wel. Als het zo is, succes er mee!

J23

Wat jij wil hoor, met de namen geven.

Mijn moeder zal me toch een keer moeten loslaten. Het lijkt me stug dat dit tot mijn 30e voort blijft gaan. Ik heb niet zoveel met haar over dromen, verlangens en gevoelens. Zij heeft een heel andere persoonlijkheid dan mij, dus verplaatsen is lastig.

Vriendschap zie ik hetzelfde als jij zegt, maar ik heb vroeger wel meegemaakt dat hoe meer je jezelf bent, dat die vrienden dan afknappen, omdat je dan te bent. Zo gek vind ik deze beargumentering niet. De plank misslaan betekend een fout maken, en ik ben bang om een fout te maken, waardoor de vriendschappen stuk gaan. Ik had vroeger veel stereotypische/neurotypicals als vrienden, en ging niet erg goed samen J23. Jij weet wel wat ik bedoel. Zien stereotypische/neurotypicals die zich niet kunnen inleven in neurodivergenten, dat ze veel fouten maken? Daarom kan die fout eigenlijk tussen aanhalingstekens zetten.

Misschien had ik vroeger ook wel de pech, dat onze persoonlijkheden niet matchen. Vandaar ben ik ook gaan maskeren en het aannemen van een andere persoonlijkheid. Om vrienden te houden. Een goed idee is het niet, erg vermoeiend en dat maskeren probeer ik nu af te leren.

@J18 "meisje" is helemaal niet denigrerend zeker als hij uit Vlaanderen komt: daar zeg je bv nooit "meid" wat daar dan weer erg denigrerend klinkt omdat een meid een ondergeschikte is: een keukenmeid, iemand in een dienende positie. "Meisje" is hier dus helemaal OK.

Dag M, Ik hou het nu maar op M omdat ik niemand boos wil maken. In vorige topics van jou zei ik altijd TS, maar dat vind ik zo onpersoonlijk. Meid is kwetsend in Belgie heb ik begrepen en juffrouw klinkt heel raar dus dan maar M.
Vanwege de contacten in die andere topics heb ik het gevoel dat wij elkaar wat beter kennen, ik herken jouw topics ook gelijk, dus dacht ik het wat persoonlijker te maken.

Dan over je onderwerp. De mooiste liefde is de moederliefde want die is onbaatzuchtig en onbegrensd. In principe. Al te veel moederliefde, en ouderliefde, kan ook verstikkend werken. Denk aan die moslimmeisjes die al vanaf een jaar of 10 gedwongen worden in lange jurken en met een hoofddoek te lopen. De ouders willen ze daarmee beschermen tegen 'het kwaad', (seks dus!) maar het resultaat is dat veel van die meisjes buitengesloten worden en diep ongelukkig zijn.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor jou. Je hoeft geen lange jurk en hoofddoek, maar je voelt wel beperking door wat je moeder je opdringt. Jij draagt een virtuele lange jurk en hoofddoek. Zij bedoelt het misschien wel goed. Ze denkt dat jij een kwetsbaar iemand bent en nog niet echt volwassen en blijft daarom stevig de regie over jouw leven voeren. Haar liefde houdt jou gevangen. Echte liefde is opofferend en beschermend, maar kan op een gegeven moment ook loslaten. Je moeder kan dat niet want is bang jou kwijt te raken.

Jou is aangepraat dat je wat achterloopt in je ontwikkeling. Als iemand jou remt in jouw onafhankelijk- en volwassen worden dan kan dat de indruk geven dat je wat achter loopt, maar dat is niet omdat jij wat mankeert maar omdat jou dat aangepraat wordt en jij zo behandeld wordt. Misschien dat die sociale onhandigheid daar ook uit voortkomt. De controle van je moeder over jouw leven maakt je onzeker.
Jouw moeder kent jou vast wel heel goed, maar het probleem is dat zij ook een beeld van jou heeft waarvan zij wil dat jij daar aan voldoet. Net zo als die ouders van die moslimmeisjes.
Je zou met je moeder moeten kunnen praten over je gevoelens, je dromen, je verlangens, maar jammer genoeg, als die niet overeen komen met hoe je moeder vindt dat jij moet zijn, dan houdt het gesprek op en begint de ruzie.

Je durft je vriendschappen niet te versterken omdat je bang bent de plank mis te slaan. Dat vind ik een hele rare reden.
Wat is vriendschap? Je ontmoet iemand, op school, op je werk, bij uitgaan, of ergens anders. Je merkt dat jij je bij die ander op je gemak voelt en er goed mee kan praten. Dat is dan het begin van een vriendschap. Je leert elkaar beter kennen, je wordt vertrouwelijker met elkaar en je gaat dingen samen doen. Wat kan daar mis aan gaan?
Jij hebt een bepaalde persoonlijkheid. Als jij iemand ontmoet en jullie contact voelt goed dan is dat omdat jullie persoonlijkheden met elkaar accorderen. Belangrijk is dat jij je dan natuurlijk niet anders voordoet dan je bent, anders wordt die ander misleid. Iemand spelen die je niet bent kan je wel even volhouden maar niet voor altijd.
Eerlijk zijn naar de ander is altijd het beste. What you see is what you get zeggen ze in de sotwarewereld.

Als iemand een gesprek met jou begint, trek je dan niet terug maar praat terug. Je mag ook zelf een gesprek beginnen. Een vraag, een opmerking, maakt niet uit. Iets zeggen is een opening. Toon belangstelling voor die ander en relateer wat die ander zegt aan jou situatie, ervaringen of gevoelens. Dan zie je vanzelf wel waar het toe leidt.

Succes maar weer!

J23
Ik durf mijn vriendschappen niet te versterken, omdat ik bang ben dat ik de plank mis sla, en dat zij het contact niet meer willen voortzetten. Mijn moeder doet het onbewust. Zij bepaald nog steeds heel erg wat ik in een vriendschap moet zeggen, hoe ik naar vrienden moet appen en op welke manier ik mailtjes verstuur.
Dat andere heeft niet zozeer te maken met mijn sociale angst, en dat is nu voorbij. Mijn moeder ziet mij op een bepaalde manier, die zij concludeert, omdat zij mij denkt goed te kennen. Daarom ben ik blij dat anderen, andere beelden van mij schetsen, zoals jij. Dat jij vind dat ik niet overkom alsof ik 3 jaar mentaal achterloop en nog overal extra begeleiding en enorme sturing van mijn moeder nodig heeft. Emoties spelen een grote rol in het maken van contact, als de ander verschillende emoties bij me oproept. Dat maakt het contact maken moeilijk. Kassa, vind ik minder lastig, dan het afspreken met vrienden, of vriendengroepen, omdat dat in een korte tijd gebeurt. Dat kassameisje krijgt zoveel klanten, die onthoud vast niet dat er eentje sociaal ongemakkelijk was.

J17 sociale angst is erg vervelend, fijn om te horen dat mensen het minder erg vinden dan jijzelf. Ook daar ervaring mee gehad?

J18
haha, maakt niet uit hoor. Ik denk dat dit zijn manier van schrijven is. Er staat echt 21, dus jij hoeft niet naar de oogarts.

J19
Dat vind ik erg rot voor je, maar ik vind het goed van je dat je er aan wil werken. Ik hoop dat de tips onder dit topic voor jou, en J17 werken.

M22
Dat hobby cursussen klinkt intensief, maar als ik kijk naar de uitkomsten lijkt het mij wel wat. Misschien kan ik dit ook doen met een van begeleiders. Zo'n zelfde iets heb ik op de middelbare school gedaan, met een van mijn begeleiders toen, waarbij ik haar moest na roepen. Dit vond ik toen wel een spannende oefening om te doen. Dat eerste, wat je zei geeft wel wat rust; We zijn over het algemeen allemaal gewone mensen met hun eigen zorgen

Een tip: ga ergens op een bankje zitten waar veel volk passeert. Bijvoorbeeld in een groot shoppingcenter, op een markt, drukke winkelstraat, of zo. Eet een ijsje of iets anders, om je een houding te geven. En kijk dan naar al die mensen die passeren, maar zonder dat het teveel opvalt. Na een tijdje zal je zien dat de overgrote meerderheid, ook de "rare figuren", maar gewone mensen zijn die met hun eigen beslommeringen bezig zijn. Het zijn geen gekken, geen psychopaten, geen criminelen. Of 99% toch niet. Dat doet je al een beetje ontspannen. En je went ook aan veel volk rondom je.

Verder: een vechtsport doen, kan ook helpen. Voor meisjes is een technische sport die niet teveel kracht vereist, het beste. Vb.: ju-jitsu, karate. Ik heb een paar jaar het eerste gedaan. Dat geeft je veel meer zelfvertrouwen. En het is goed voor je conditie.

En misschien kan je ook ergens een soort hobby-cursussen vinden die je met zulke situaties leren omgaan. Geen psychologische nonsens, maar doe-het-zelf-cursussen. Daar moet je bijvoorbeeld op een bankje gaan zitten, en een andere cursist moet dan tegen jou beginnen praten, lullen, zeveren, of zelfs roepen of zo. Daarna wissel je om: jij moet tegen de ander beginnen. En dan wissel je weer om. Enzovoort. Als de persoon die het ondergaat, ontspant, dan wissel je om. Eerst kalm beginnen, en daarna geleidelijk intenser. In het begin wekt dat allerlei negatieve emoties op, het is echt verschrikkelijk. Je krimt soms in elkaar, of soms kan je je niet ernstig houden, je moet jezelf overwinnen. Maar na een tijdje ontspant het, en valt alles van je af. Dan besef je: het is maar geluid, trillende lucht. Dus je leert er in gecontroleerde omstandigheden in een veilige omgeving mee omgaan. Ik heb dat een keer gedaan een paar jaar geleden, maar die cursus bestaat helaas niet meer. Maar misschien zijn er nog soortgelijke?

Je moet dit soort dingen doen, dus actieve "doe-acties". Niet erover piekeren, dat helpt niet. Je moet net loskomen van het gepieker, je moet daar uit geraken.

Ik heb exact hetzelfde. Echt klote. Ik wil dit ook graag verbeteren in dezelfde weg als jij.

“Dag meisje”

Wat is me dat voor een denigrerende toon, je bent net 2 jaar ouder dan haar.

Zei zegt toch ook niet dag “jongetje” tegen jou.

23 jaar en nog zo denigrerend spreken, man, man, je moet je schamen. Of dat je het tegen een klein kind hebt.

Of is de 21 omgedraaid en staat er 12 jaar, want dan moet ik ff een nieuwe afspraak maken bij pearl.

Dag meisje, daar ben je weer en omdat ik de verleiding om er op te reageren niet kan weerstaan ben ik er ook weer.
Je spreekt over sociale angst in contacten met anderen of misschien durf je geen contact te maken terwijl je dat misschien wel zou willen omdat je geremd wordt. De reden is dat jij je minder voelt dan die ander.
Het gaat er niet om of jij in een of ander opzicht minder bent, maar je voelt het zo.
Uit wat je eerder allemaal verteld hebt begrijp ik wel waar dat vandaan komt. Jouw moeder probeert jou steeds letterlijk en figuurlijk klein te houden en dat bezorgde je een negatief zelfbeeld. Dan had je ook nog die fatale verliefdheid.

Als je om je heen kijkt dan zie je dat er allerlei soorten mensen zijn, slimme, domme, knappe, lelijke, maar dat iemand in bepaalde opzichten wat beneden het gemiddelde zit wil niet zeggen dat die persoon zich ook minder voelt en zich altijd bescheiden opstelt. Datzelfde geldt voor mensen die bovengemiddeld zijn, maar dan omgekeerd.
Waar het om gaat is zelfvertrouwen. Als je maar genoeg zelfvertrouwen hebt dan durf je alles en kan je veel bereiken. Soms met fatale gevolgen als het om incompetente politici gaat bijvoorbeeld. Soms heb je een te hoge dunk van jezelf.

Waar het om gaat is dat jij een realistische kijk hebt op wie jij bent. Dat jij weet wat je zwakke en je sterke punten zijn. Jouw hele leven sta jij al onder invloed van je moeder. Voor iedereen is de belangrijkste persoon in het leven, vooral als je nog thuis woont. . Aan de invloed van je moeder kan niemand zich gemakkelijk onttrekken. Daar moet jij toch los(ser) van proberen te komen.
Een ander probleem is (was, hoop ik) die obsessie van de afgelopen jaren. Je hebt die coaches gehad die jou een fantasiewereld hebben aangepraat.

Als je ouder wordt ontmoet je anderen die jou alleen maar kennen van toen jij al volwassen of nog tiener was en dan ervaar je dat die anders naar je kijken dan je moeder. Geleidelijk aan ga jij dan een realistischer beeld van jezelf krijgen, maar niet helemaal. Misschien zie je nog steeds zwakke punten in jezelf, werkelijke of ingebeelde.
Die moet je dan niet zien als zwakke punten maar als verbeterpunten. Tegelijkertijd ook, als je korte beentjes hebt moet je geen hardloper willen worden. Sommige beperkingen moet je accepteren, maar niet te snel en niet te veel.

Je hebt nu problemen in je contacten met anderen. Dat zal vooral zijn als er in dat contact sprake is van emoties. Als jij je bijvoorbeeld aangetrokken voelt tot die persoon.
Je moet oefenen in het omgaan met mensen die je ontmoet en leren daar ontspannen mee om te gaan. Dat kan door dat contact te maken in laagdrempelige situaties met mensen waar je niet direct emoties van welke aard ook bij voelt. Ik neem bijvoorbeeld aan dat jij je niet geremd voelt om tegen het meisje achter de kassa in de supermarkt wat te zeggen (tenzij ze gevoelens wakker maakt natuurlijk).
Zoek situaties waar je mensen kan ontmoeten in een ontspannen sfeer. Tentoonstellingen, vrijwilligers werk, cursussen, ruilbeurzen, dat soort dingen. Dan merk je dat mensen best toegankelijk zijn en het best leuk vinden om ergens over te praten. Mensen praten over hun liefhebberijen, over hun kinderen, over hun hondje, over hun werk, over hun tuintje, over de vakantie, over wat ze zien waar ze op dat moment zijn, noem maar op.
Je luistert vooral en dat vinden mensen fijn. Dan vinden ze jou aardig.

Hier laat ik het even bij, de ruimte is beperkt. Het beste!

Het is een herkenbare situatie. Je bent niet alleen.
Het is lastig maar het uitproberen is het beste. Steeds kleine stapjes zetten. Mensen vinden het minder erg dan je denkt.
Hopelijk hebben mensen meer tips