J23
Ik durf mijn vriendschappen niet te versterken, omdat ik bang ben dat ik de plank mis sla, en dat zij het contact niet meer willen voortzetten. Mijn moeder doet het onbewust. Zij bepaald nog steeds heel erg wat ik in een vriendschap moet zeggen, hoe ik naar vrienden moet appen en op welke manier ik mailtjes verstuur.
Dat andere heeft niet zozeer te maken met mijn sociale angst, en dat is nu voorbij. Mijn moeder ziet mij op een bepaalde manier, die zij concludeert, omdat zij mij denkt goed te kennen. Daarom ben ik blij dat anderen, andere beelden van mij schetsen, zoals jij. Dat jij vind dat ik niet overkom alsof ik 3 jaar mentaal achterloop en nog overal extra begeleiding en enorme sturing van mijn moeder nodig heeft. Emoties spelen een grote rol in het maken van contact, als de ander verschillende emoties bij me oproept. Dat maakt het contact maken moeilijk. Kassa, vind ik minder lastig, dan het afspreken met vrienden, of vriendengroepen, omdat dat in een korte tijd gebeurt. Dat kassameisje krijgt zoveel klanten, die onthoud vast niet dat er eentje sociaal ongemakkelijk was.

J17 sociale angst is erg vervelend, fijn om te horen dat mensen het minder erg vinden dan jijzelf. Ook daar ervaring mee gehad?

J18
haha, maakt niet uit hoor. Ik denk dat dit zijn manier van schrijven is. Er staat echt 21, dus jij hoeft niet naar de oogarts.

J19
Dat vind ik erg rot voor je, maar ik vind het goed van je dat je er aan wil werken. Ik hoop dat de tips onder dit topic voor jou, en J17 werken.

M22
Dat hobby cursussen klinkt intensief, maar als ik kijk naar de uitkomsten lijkt het mij wel wat. Misschien kan ik dit ook doen met een van begeleiders. Zo'n zelfde iets heb ik op de middelbare school gedaan, met een van mijn begeleiders toen, waarbij ik haar moest na roepen. Dit vond ik toen wel een spannende oefening om te doen. Dat eerste, wat je zei geeft wel wat rust; We zijn over het algemeen allemaal gewone mensen met hun eigen zorgen

Een tip: ga ergens op een bankje zitten waar veel volk passeert. Bijvoorbeeld in een groot shoppingcenter, op een markt, drukke winkelstraat, of zo. Eet een ijsje of iets anders, om je een houding te geven. En kijk dan naar al die mensen die passeren, maar zonder dat het teveel opvalt. Na een tijdje zal je zien dat de overgrote meerderheid, ook de "rare figuren", maar gewone mensen zijn die met hun eigen beslommeringen bezig zijn. Het zijn geen gekken, geen psychopaten, geen criminelen. Of 99% toch niet. Dat doet je al een beetje ontspannen. En je went ook aan veel volk rondom je.

Verder: een vechtsport doen, kan ook helpen. Voor meisjes is een technische sport die niet teveel kracht vereist, het beste. Vb.: ju-jitsu, karate. Ik heb een paar jaar het eerste gedaan. Dat geeft je veel meer zelfvertrouwen. En het is goed voor je conditie.

En misschien kan je ook ergens een soort hobby-cursussen vinden die je met zulke situaties leren omgaan. Geen psychologische nonsens, maar doe-het-zelf-cursussen. Daar moet je bijvoorbeeld op een bankje gaan zitten, en een andere cursist moet dan tegen jou beginnen praten, lullen, zeveren, of zelfs roepen of zo. Daarna wissel je om: jij moet tegen de ander beginnen. En dan wissel je weer om. Enzovoort. Als de persoon die het ondergaat, ontspant, dan wissel je om. Eerst kalm beginnen, en daarna geleidelijk intenser. In het begin wekt dat allerlei negatieve emoties op, het is echt verschrikkelijk. Je krimt soms in elkaar, of soms kan je je niet ernstig houden, je moet jezelf overwinnen. Maar na een tijdje ontspant het, en valt alles van je af. Dan besef je: het is maar geluid, trillende lucht. Dus je leert er in gecontroleerde omstandigheden in een veilige omgeving mee omgaan. Ik heb dat een keer gedaan een paar jaar geleden, maar die cursus bestaat helaas niet meer. Maar misschien zijn er nog soortgelijke?

Je moet dit soort dingen doen, dus actieve "doe-acties". Niet erover piekeren, dat helpt niet. Je moet net loskomen van het gepieker, je moet daar uit geraken.

Ik heb exact hetzelfde. Echt klote. Ik wil dit ook graag verbeteren in dezelfde weg als jij.

“Dag meisje”

Wat is me dat voor een denigrerende toon, je bent net 2 jaar ouder dan haar.

Zei zegt toch ook niet dag “jongetje” tegen jou.

23 jaar en nog zo denigrerend spreken, man, man, je moet je schamen. Of dat je het tegen een klein kind hebt.

Of is de 21 omgedraaid en staat er 12 jaar, want dan moet ik ff een nieuwe afspraak maken bij pearl.

Dag meisje, daar ben je weer en omdat ik de verleiding om er op te reageren niet kan weerstaan ben ik er ook weer.
Je spreekt over sociale angst in contacten met anderen of misschien durf je geen contact te maken terwijl je dat misschien wel zou willen omdat je geremd wordt. De reden is dat jij je minder voelt dan die ander.
Het gaat er niet om of jij in een of ander opzicht minder bent, maar je voelt het zo.
Uit wat je eerder allemaal verteld hebt begrijp ik wel waar dat vandaan komt. Jouw moeder probeert jou steeds letterlijk en figuurlijk klein te houden en dat bezorgde je een negatief zelfbeeld. Dan had je ook nog die fatale verliefdheid.

Als je om je heen kijkt dan zie je dat er allerlei soorten mensen zijn, slimme, domme, knappe, lelijke, maar dat iemand in bepaalde opzichten wat beneden het gemiddelde zit wil niet zeggen dat die persoon zich ook minder voelt en zich altijd bescheiden opstelt. Datzelfde geldt voor mensen die bovengemiddeld zijn, maar dan omgekeerd.
Waar het om gaat is zelfvertrouwen. Als je maar genoeg zelfvertrouwen hebt dan durf je alles en kan je veel bereiken. Soms met fatale gevolgen als het om incompetente politici gaat bijvoorbeeld. Soms heb je een te hoge dunk van jezelf.

Waar het om gaat is dat jij een realistische kijk hebt op wie jij bent. Dat jij weet wat je zwakke en je sterke punten zijn. Jouw hele leven sta jij al onder invloed van je moeder. Voor iedereen is de belangrijkste persoon in het leven, vooral als je nog thuis woont. . Aan de invloed van je moeder kan niemand zich gemakkelijk onttrekken. Daar moet jij toch los(ser) van proberen te komen.
Een ander probleem is (was, hoop ik) die obsessie van de afgelopen jaren. Je hebt die coaches gehad die jou een fantasiewereld hebben aangepraat.

Als je ouder wordt ontmoet je anderen die jou alleen maar kennen van toen jij al volwassen of nog tiener was en dan ervaar je dat die anders naar je kijken dan je moeder. Geleidelijk aan ga jij dan een realistischer beeld van jezelf krijgen, maar niet helemaal. Misschien zie je nog steeds zwakke punten in jezelf, werkelijke of ingebeelde.
Die moet je dan niet zien als zwakke punten maar als verbeterpunten. Tegelijkertijd ook, als je korte beentjes hebt moet je geen hardloper willen worden. Sommige beperkingen moet je accepteren, maar niet te snel en niet te veel.

Je hebt nu problemen in je contacten met anderen. Dat zal vooral zijn als er in dat contact sprake is van emoties. Als jij je bijvoorbeeld aangetrokken voelt tot die persoon.
Je moet oefenen in het omgaan met mensen die je ontmoet en leren daar ontspannen mee om te gaan. Dat kan door dat contact te maken in laagdrempelige situaties met mensen waar je niet direct emoties van welke aard ook bij voelt. Ik neem bijvoorbeeld aan dat jij je niet geremd voelt om tegen het meisje achter de kassa in de supermarkt wat te zeggen (tenzij ze gevoelens wakker maakt natuurlijk).
Zoek situaties waar je mensen kan ontmoeten in een ontspannen sfeer. Tentoonstellingen, vrijwilligers werk, cursussen, ruilbeurzen, dat soort dingen. Dan merk je dat mensen best toegankelijk zijn en het best leuk vinden om ergens over te praten. Mensen praten over hun liefhebberijen, over hun kinderen, over hun hondje, over hun werk, over hun tuintje, over de vakantie, over wat ze zien waar ze op dat moment zijn, noem maar op.
Je luistert vooral en dat vinden mensen fijn. Dan vinden ze jou aardig.

Hier laat ik het even bij, de ruimte is beperkt. Het beste!

Het is een herkenbare situatie. Je bent niet alleen.
Het is lastig maar het uitproberen is het beste. Steeds kleine stapjes zetten. Mensen vinden het minder erg dan je denkt.
Hopelijk hebben mensen meer tips