Jongen 22 voor mij is het wel bespreekbaar zoals veel dingen maar voor mijn ouders en hun gemeenschap is niets bespreekbaar wat buiten de regels of wetten van de schrift staat,zoals ze het noemen.En daar moet je soms als eenling tegen strijden als je een andere mening hebt.

Ik bedoel dat als het enigzins bespreekbaar zou kunnen zijn doe het dan.

Jongen 23 , je zegt wees gewoon eerlijk en huichel niet. Zie niet in waarom ik huichel of die vriend . Je bent 17, hij 18, en twijfel je aan jezelf zovan hoe zit ik in elkaar, wat ben ik precies en praat er met elkaar over. Dat dit verwarring brengt wil nog niet zeggen dat je huichelt toch.?Zou best eens met jou daar over van gedachten willen wisselen,andere reactie's ook welkom.

Ik vind niet dat het verwijderd moet worden want het is niet bekend wie je bent en de berichten zijn belangrijk voor andere jongeren die dit nodig hebben.

vervolg. TS schrijver.
Stop nu met mijn verhaal, dit alles mag van mij op korte tijd verwijderd worden, maar wou alleen duidelijk maken dat er nog veel jongeren zijn die in een geloofsgemeenschap op groeien, wat door buitenstaanders vaak omschreven wordt als extreem of een secte,wat het bestuur altijd zal ontkennen.Met enkele jongeren die net als ik hetzelfde beleven zijn we zo ver dat we wel eens een discussie durven aan te gaan en van mening zijn dat we toch op den duur dit niet willen. Dat we toch vrij willen praten over allerlei zaken,zal niet in details treden,maar er zijn teveel zaken die onbespreekbaar zijn,over gevoelens verliefdheid,politiek,muziek,disco,vrijheid van onderwijs,alles is binnen een organisatie gebonden, heb dit aan mijn ouders verteld,zij schrokken,waren het niet met me eens, mijn moeder zweeg zoals ze altijd doet,immers de man is het hoofd van het gezin. Denk dat ik misschien teveel heb losgelaten,maar moest dit kwijt. Ik geloof wel maar wil geloven op mijn manier en wil mijn leven leiden zonder een dwang,zonder verplichting jegens alles wat ons opgelegd wordt, noem bewust geen naam van het geloof waarvan mijn ouders lid zijn,maar heb het niet over de traditionele keren,zoals katholiek,hervormd of gereformeerd, maar over de geloven die niet nederlands zijn maar uit het buitenland komen. Nogmaals hoop dat meerderen dit lezen ,er over praten,en vooral mocht je een jongere zoals ik tegen komen die bij zo'n gemeenschap behoort dan weet je wat zijn of haar achtergrond is,mail hier nu niet weer,heb alles gezegd,en hoop dat de redactie dit over een tijdje zal verwijderen,want oudere berichten worden tzt toch niet meer gelezen. bedankt voor plaatsing en reageren.

Ben TS , weinig reactie's ,snap het wel, veel jongeren herkennen dit niet,wordt ook niet veel over bekend gemaakt. Jongeren die nog opgevoed worden met waarden en de schrift die géén enkele tolerantie afwijkt,onder het mom van bescherming van jezelf en je ziel. Klinkt bang ,benauwd,maar zo ervaar ik het niet,omdat ik en gelukkig wat meer er zich van los durven te maken. Zelf toch op speurtocht gaan en zelf ook nadenken en niet alles klakkeloos aannemen. Al is ontworstelen moeilijk soms.Kan niet zeggen ga met vriend op zonervakantie,lekker een paar weken vrijheid. Dit wordt een tradtitioneel zomerkamp,uit allerlei landen, en met een leiding erbij voor toezicht. Worden wel leuke activiteiten georganiseerd maar in de stijl van de jaren;50 en '60. Dit weet ik uit de fotoboeken die opgeslagen zijn en de jaarboeken.Er is gewoon controle, en gehoorzaamheid is een vereiste aan de leiding.alcohol is verboden dus. Evenals uitgaan zoals jezelf wilt.Toch waren er meer jongens die zich niet helemaal meer in dit sfeertje zagen zitten voor de toekomst,vrijer dachten en praten hier over. Alleen moest je voorzichtig zijn dat het niet door verteld werd,want niet iedereen deelde deze mening.Ergens wel beschermend maar ga toch op zoektocht,en zie ook wel dat ik niet geschikt ben om zo conservatief te leven, ben ook echt niet op zoek zoals van je verwacht wordt naar een meisje binnen de gemeenschap.En laat me ook niet inlijven met de desbetreffende plichten die je dan opgelegd worden.

Bijna het huis uit gaan, zie ik nog niet zo zitten jongen 18, dat is ook weer zoiets, je zit in een beschermde gemeenschap en die houden jet tegen.

Heb nagedacht, ben TS. misschien toch wel goed om dit te laten staan, want weet dat er meerderen zijn die ook in dezelfde situatie zitten als ik.   Heb best een goede jeugd, alleen worden we toch buiten de wereld gehouden, tv beperkt, blokkering site's op internet, liefde,sex,noem maar op alles gebasseerd op het huwelijk, trouwen liefst uit je eigen richting,noem maar op. Waar ik me soms tegen verzet is de slaafse gehoorzaamheid ook van mijn vrienden die de wetten en regels vanuit de schrift zoals ze het noemen respecteren en aanvaarden,ook als leidraad voor de opvoeding. Ken een jongen die net als ik wel eens in het verzet komt, we kregen onlangs een gesprek over meisjes, maar ineens zei hij wat ik dacht over homosexualiteit,vond me zelf stom,schrok enigzins,hij had gewaagd om er eens op een leeravond over te beginnen met de andere studiegenoten,werd dit meteen afgekapt dat het wel bestond maar niet mocht als relatie,met de bijbehorende bijbelteksten. Had hij gezegd en David en Jonathan die een warme vriendschap voor elkaar deelden, ja maar.. hun hadden geen sex,trouwden wel,meerdere vrouwen had David. Hij vertelde me dat hij niet verliefd op me was,maar wel een hechte vriendschap voor me koesterde,en dat dit voor hem heel belangrijk was. Dat hij wel snapte dat jongens wel gevoelens soms voor een andere jongen kon hebben.Maar met anderen kan ik dit niet delen,niet in mijn omgeving,anderzijds vind ik het wel beschermend,dat er op je gelet wordt, soms gecorrigeerd wordt door iemand , mijn vader die bemoeit zich niet meer zo met me en vind het wel gemakkelijk dat een ander die taak over neemt, vrouwen bemoeien zich weinig met de opvoeding van jongens. Wel hebben we als jongens een groep die onder leiding staat van weer een broer van een andere vriend. En contact met ons onderhoudt op toch wel een klasieke manier die niet echt gangbaar is in deze maatschappij.

Beste topicstarter. Ik heb je gehele bericht gelezen, en ik zal proberen je zo veel mogelijk te helpen door dit lange bericht terug te schrijven. Ik wil graag beginnen door te starten met praten over de angst die je hebt over dit forum en jouw bericht, dat het volgens jou te herkenbaar is voor de mensen van jouw omgeving en dat je daarom door hen gevonden zult worden. Dat is namelijk niet waar. De situatie waarin je je bevindt komt erg veel voor. Er zijn veel jongens/mannen die hiermee te kampen hebben, en daarom is het zo goed dat je dit bericht hebt gepost. Zie het als een grote opluchting, waarmee je tegelijk veel anderen helpt. Ik ben, in tegenstelling tot jou, progressief en atheïstisch opgevoed. Ik heb veel vrijheden gekregen en ik heb vanaf elk perspectief het leven (mogen!) bekijken, mede dankzij het openbare onderwijs dat ik gekregen heb. Ik heb tot nu toe veel mooie dingen geleerd, zowel goede als foute, moeilijke en makkelijke. Ik woon in een gebied met een mengelmoes van culturen en religies. Toen ik veertien was leerde ik mijn beste vriend kennen. Hij was net zoals jij, opgevoed in een vrij conservatieve gemeenschap waarin ook het christelijke schrift werd nageleefd. Er zijn hem allemaal regels opgelegd, zijn hele leven, die hij heeft moeten volgen. Hij was toen nog het buitenbeentje. Hij leefde erg in zichzelf: hij had te weinig vrijheid gehad om dingen zelf te kunnen ontdekken, om vrienden te maken en te kunnen genieten van het leven. Hij mocht niet met bepaalde mensen omgaan, ook geen TV ‘s zondags, moest de bijbel verplicht lezen, alles was taboe. Hij vond dat moeilijk en worstelde daarmee. Ook voelde hij zich alleen. Ik heb hem daarom langzamerhand, door maandenlang veel met hem te praten, hem laten zien dat hij meer is dan hij denkt, en dat hij dat ook mag zijn. Want je hoeft je niet volledig te binden aan alles wat je is opgedragen. Je hebt een eigen persoonlijkheid, een eigen doel, een eigen leven. Nu is hij zich daar veel beter bewust van en hij heeft ingezien dat hij veel meer waard is dan hij dacht. Hij maakt nu eigen keuzes en heeft geleerd dat er meer is om hem heen dan alleen het geloof op zich. Hij is veel gelukkiger en begrijpt nu hoe anderen met elkaar omgaan. Maar op een dag, toen ik bij hem was en we een lang gesprek over de liefde hadden gehad, barstte hij opeens in tranen uit. Hij vertelde me dat hij homogevoelens had en dat hij zijn hele leven in grote angst heeft geleefd om het tegen iemand te vertellen. Vooral bang voor zijn familie, maar ook zijn vrienden. Op dat moment realiseerde ik me hoe zwaar dat ook zou moeten zijn. Meteen troostte ik hem en ik zei hem dat ik het helemaal niet erg vond. Ik geloof namelijk dat gevoelens niet te straffen of te onderdrukken zijn. Je bent zoals je je voelt. In onze maatschappij mag dat ook, je mag zijn hoe je je voelt. De (mensen)rechten gaan boven het geloof. Dat vertelde ik hem ook en hij dacht er even over na. Hij was het ermee eens, maar hij was wel erg bang en wilde dat niemand het zou weten van hem. Tegenwoordig gaat het beter met hem: hij heeft het al aan een paar vrienden verteld en hij is er nu zelf ook aan het idee gewend geraakt. Hij vindt het ook niet meer erg. Beste topicstarter, ik hoop je hiermee te kunnen laten zien dat je niet de enige bent. Het is een lastige situatie waarin je zit. Je hebt in ieder geval een stap gezet in de goede richting door hulp te vragen. Je bent nieuwsgierig maar hebt tegelijk ook schaamte en je houdt je vast aan wat je verplicht is door je ouders. In mijn ogen zit je vast. Je zegt een vriend te hebben ontmoet waarmee je het over homoseksualiteit hebt gehad, dat verafschuwt, en nu een soort spijt te hebben. Mijn advies voor jou: je moet alle gevoelens die je nu hebt, welke dan ook, leren accepteren. Dit is hoe je bent. Als je je er niet prettig bij voelt om met je vriend te praten (over (homo)seksualiteit), doe het dan niet, maar weet dat dat als je het doet, het volledig is toegestaan, dan niet door je opvoeding maar wel door de wet en de maatschappij. En als je gevoelens voor hem hebt, dan mag je die natuurlijk uiten! Het klinkt lastig allemaal maar probeer meer dingen zelf te ontdekken en je te verdiepen in de dingen die een ‘normale’ 17-jarige doet. Probeer toch dingen te lezen of films te kijken. Ga eens iets doen wat je leuk vindt. Wees niet bang en word vooral jezelf! Trouwens, ik neem aan dat je bijna uit huis gaat. Dan ben je ook veel vrijer. Volg je hart. Succes!

Hee Ts,

Lees je bericht pas nu voor de eerste keer.
Ik denk dat je met die eveneens christelijke jongen wel je gevoelens die je hebt zou kunnen delen. Zo kom je tot wederzijdse herkenning van datgene waar jullie beiden mee lijken te worstelen. Daarover praten is toch fijn? Mensen hebben elkaar nodig hè. Wat er verder gebeurt tussen jullie is van later zorg

Twijfel nog,dan, misschien laten ze me wel vallen, mijn ouders weet ik niet of ze het begrijpen. Ik huichel niet maar durf niet echt er over te praten,het is wel een gezin en gemeenschap die anders is,soort bescherming,moeilijk uit te leggen.Maar eerlijkheid is wel belangrijk jongen 23.snap ook wel dat er weinig reactie;s komen, het is toch anders hoe wij onze jeugd doorbrengen, veel dingen mogen niet nu eenmaal.

wees gewoon eerlijk en huichel niet.