Het is misschien heel bot gezegd, maar ik denk dat niemand je juridisch iets kan afdwingen : als je niet getrouwd bent, en je erkent het kind niet, dan ben je juridisch niet de vader met de verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dat je wel de bilogische vader bent maakt niet zoveel uit.

Maar moreel gezien is dat niet goed, immers jullie zijn beiden "schuldig" aan de zwangerschap. En over een abortus moet je niet te licht denken. En als je het niet erkent heb je als biologische vader helemaal niets te zeggen over je eigen kind.

De grote vraag is hoe jullie zelf denken door te gaan. Het beste zou uiteraard zijn als je je verantwoordelijkheid pakt en dat jullie er samen vol voor gaan, maar als er nu al een breuk is tussen jou en je vriendin zal het op de langere termijn toch niets meer worden. Dat is iets waar jullie eerst moeten uitkomen, en daarna pas nadenken over het vervolg.

Het feit dat je ouders de helft van de opvoeding voor jou willen betalen vind ik overigens heel fair.

Het zal allemaal wel erg vervelend zijn, een kindje. Doordat het zo onverwachts is gebeurt krijgen jullie allebei natuurlijk stress, dat veroorzaakt dus die breuk. Ga gewoon in gesprek met haar en zeg dat jullie dit hoofdstuk toch echt samen zijn begonnen en dat je graag het hoofdstuk samen af wilt sluiten ;) suc6

Misschien kan een abortus nog worden toegepast?

Dit vind ik echt niet kunnen. Zij moet er toch ook aan denken? Het is voor de helft haar schuld, dus voor de helf moet ze bijdragen aan de oplossing Oplossing die ik nu even gauw bedenk:
- Abortus (als het nog kan dan) ook al is het niet de leukste manier :(
- Saampjes het kind opvoeden, maar dan moet je haar wel leuk vinden
- het kind ter adoptie afstaan
Veel succes.