acceptatie

Ik ben een surinaams meisje die hier is komen wonen vanaf me 8ste jaar. Mijn vader die bracht mij hierheen voor betere toekomst ect. Ik kwam bij me stiefmoeder en zusje van 2 . Verder heeft me vader nog veeel meer kinderen met anderen vrouwen,maar ik ben de oudste. Op mijn 13zoende ik met een meisje(bf) en ik verlangde naar meer, had een raar gevoel.in me buik maar wist niet wat het betekende als je dat voor meisjes voelde. Op mijn 14 kon ik het gevoel plaatsen doordat ik tot ober.me oren verliefd werd op een nieuw meisje op school. Ik wist dus dat ik ook gevoelens voor meisjes had. Dat hield ik verborgen voor me ouders en familie. Alleen me beste vriendin en vriend wisten dat ik 'bi' was. Toen ik ouder werd (16, 17) kon ik zeggen dat ik gewoon lesbi ben. Was op de basisschool voor het laatst verliefd op een jongen. Mijn tante en neef die ook nog eens me beste vriend is wisten het als eersten van de familie. Die accepteerden het. Ik durfde het niet aan me ouders te vertellen want ik wist dat die het niet zouden accepteren. Mijn vader gaf vaak 'stille' hints door te zeggen 'ik wil geen lesbi of homo in me huis' en dat zei die omdat ik me mannelijk kleed. Op me 17 las me stiefmoeder op me hotmail een gesprek tussen me neef en me ex vriendin waaruit bleek dat dat meisje dus me ex was. Dus ze had harde bewijs dat ik lesbi ben. Ze printte dat uit, zei niks tegen mij maar vroeg iedereen om me heen of ze hier vanaf wisten enz. Ik hoorde dat van der nichten waar ik ook goed mee sprak. Ik was er dus op voorbereid dat ze het wist en me vader zou vertellen. Wist alleen niet dat ze het had uitgeprint. Me vader was toen die tijd op vakantie en toen ie terug kwam zei ze het gelijk aan hem en toen ik thuis kwam werd ik dus geroepen. Ik wist dus hoelaat het was en vreesde voor het ergste.ik had besloten niet te ontkennen en toen ie me vroeg of ik lesbi ben zei ik heel zachtjes Ja en toen hief hij ze stem en vroeg het nog eens en ik bleef ja zeggen en toen vroeg ie het dus nog eens en zei ik 'ik weet het niet'. Ik durf nooit tegen me vader in te gaan en heb dua nooit kunnen zeggen hoe ik me voel of wat ik vind. Ik ben ook geen prater maar heb altijd behoefte gehad aan wat vaderliefde van hem.Met me stiefma ging het niet goed maar me vader gaf haar altijd gelijk.Ik woonde daar wel maar ik leefde er niet.Me pa accepteerde het dus niet en ik trok het niet meer thuis en heb hulp gezocht via school en zo uit huis geplaats. Ik ben contact blijven zoeken met me pa en hunkerde zoo erg naar zijn acceptatie.Hij sprak eerst niet met me maar dat ging steeds beetje bij beetje. Heb van alles naar me hoofd gekregen, dat ik vies ben en dat ie zich schaamt voor me maar alsnog wacht ik op het moment dat ie me zal accepteren. Het gaat goed tot het moment dat ie over me geaardheid wil 'zeuren'. En ik huil nog altijd als ie heeft gezegd wat ie wilt tegen me en ik niks terug durf te zeggen.Ik wil dat ie me accepteert! Maar ik weet dat dat niet zal gebeuren maar ik wil ook niet meer erom huilen.Vandaar dat ik het hier plaats voor eventuele tips om hier mee om te gaan . Ps.Ik heb het verhaal proberen af te korten want er is veel meer lol.