Ik heb er toch wel over nagedacht om er met iemand over te praten, maar uiteindelijk toch besloten om het bij mezelf te houden. En inderdaad jongen 21, als ik weer een probleem heb kan ik natuurlijk ook gewoon hier weer wat posten. Iedereen ontzettend bedankt voor jullie reacties! Het beste.

Beste TS, Je wordt hier boven een beetje onder druk gezet, maar als jij geen zin hebt om je prive zaken met anderen te bespreken dan hoef je dat voor mij helemaal niet te doen. Dat gaat mij gewoon helemaal niets aan.

Wat ik bedoelde was dat jij straks keuzes moet maken in wat voor soort opleiding en vervolgstudie je gaat doen. Je schreef dat je dat nog niet zo wist en dan lijkt het mij dat je daar eens over kan praten met mensen die jou kennen, weten waar jouw interesses liggen en wat jou capaciteiten zijn. Dat was alles.

Zelf ben ik ook wat eenzelvig, dus ik begrijp je wel. Als je ergens mee zit waar je niet uitkomt kan je altijd weer hier posten nietwaar? Doe gewoon wat voor jou zelf goed voelt. Het beste!

Ik adviseer je toch dringend je over je weerzin heen te zetten om problemen met anderen te bespreken. Je leven zal anders heel erg zwaar en ook eenzaam worden. Bewijs jezelf een dienst en ben hierin wat strenger voor jezelf.

Zoals ik al zei ben ik nogal op mezelf, en los ik graag zelf mijn problemen op. Ik weet dat het misschien goed zou zijn als ik er met iemand over praat, maar daar voel ik me echt niet prettig bij. Daarom blijf ik zelf met mn probleem zitten.

Beste TS, Sorry dat we jou zo hebben laten schrikken, maar in ieder geval kan je niet zeggen dat we je vraag niet serieus hebben genomen.
Je stelde een vraag zonder er veel informatie omheen te geven dus ga je uit van mogelijke oorzaken en die heb ik besproken. Uit je verhaal begrijp ik nu dat jij een hele normale jongen van 16 bent en denk ik dat het gewoon een kwestie was van je vervelen en dat het wat uit de hand is gelopen. Nu heb je het dus op eigen kracht onder controle gekregen en is er niets meer aan de hand. Heel goed van jou! Het mag overigens best wel wat vaker dan eens in de 7 dagen hoor ;-).

Je schreef dat je familie wel verplicht is om van je te houden, maar ik denk dat je bedoelde dat het vanzelfsprekend is dat ze van je houden. Dat is misschien wel zo maar dat jij hun zoon, broer, kleinzoon, enzovoorts bent dat maakt jou toch een heel speciaal iemand voor ze en die liefde is heus wel echt. Met dat beetpakken bedoelde ik niet een meisje beetpakken, maar gewoon zoals vrienden doen als ze elkaar lang niet gezien hebben en erg blij zijn, of anderen die van je houden en je gewoon even willen vasthouden en knuffelen, gewoon uit liefde omdat ze blij zijn dat jij er bent. Mensen willen allemaal dat er van ze gehouden wordt, ze willen het voelen, en als dat er niet is gaan ze soms rare dingen doen.

Jij bent een wat introvert iemand die graag zelf zijn zaakjes regelt maar toch ben je hier gekomen en zelf zeg je dat je er wat aan gehad hebt en dat vind ik fijn. Misschien dat je nu over sommige zaken wat bewuster bent gaan denken. Je bent op een leeftijd gekomen dat je naar volwassenheid groeit en keuzes moet gaan maken. Het is goed om daar af en toe over na te denken en het is ook goed om daar dan eens met iemand over te praten. Je vader, vrienden, een leraar misschien. Die willen dat best.
Mensen vinden het gewoon fijn om iemand te helpen. Dat jij hen je vertrouwen geeft maakt ze warm van binnen. Ze vinden je niet lastig, ze gaan van je houden! Er voor anderen zijn geeft je het gevoel dat je niet voor niets leeft.

Straks ga je weer naar school en dan heb je weer een heleboel andere dingen die je bezig houden en afleiden en misschien komt er een liefde in je leven. Ik wens je succes met alles, het komt wel goed met jou!

Mijn eerste advies op je topic was tevens de eerste reactie op je topic; "Een seksverslaving..... praat erover met je huisarts."
Je schrijft dat je daar erg van bent geschrokken. Mijn vraag is dan 'waarom ?' Je huisarts is er juist om jou te helpen. Waarom dan zelf met je probleem blijven zitten?

Bedabkt voor jullie reacties allemaal! De reden dat ik niet heb gereageerd meer heb J21, is dat ik zelf nogal schrok van de eerste 2 reacties die ik kreeg. En daarna had ik geen zin meer om het verder te lezen, maar nu besef ik mij dat ik dat juist wel moet doen. Om terug te komen op je vragen, Ik weet niet of er iemand echt van mij houdt, ik heb ook geen vriendin en ben nogsteeds maagd. Dus nee niemand pakt me af en toe zomaar op de mond. Verder heb ik wel vrienden waar ik vaak mee af spreek, maar ik weet krijg niet altijd het gevoel alsof ze me wel allemaal of überhaupt waarderen. Natuurlijk krijg ik wel liefde van mijn familie maar die moeten eigenlijk van je houden dat is een soort verplichting ofzo. Ik ben zelf nogal op mezelf en deel niet graag dit soort dingen over mezelf, ook gedeeltelijk omdat ik niemand heb om hiermee over te praten, maar vooral omdat ik gewoon altijd mn eigen problemen zelf wil oplossen zonder andere er mee lastig te vallen. In dit geval ging dat dus niet helemaal en ben ik hier heen gegaan. Het is moeilijk om nu al te weten wat mijn passie is vind ik zelf. Ik vind natuurlijk wel meerdere dingen leuk maar ik weet niet zo goed welke mijn passie dan precies is. En natuurlijk droom ik ook over de toekomst en hoe mijn leven er dan uit zou zien, maar ik weet veel dingen nog niet zeker zoals wat ik later wil gaan doen en waar. Wat ik zoal doe op een dag is zeker niet de hele dag youtube kijken, dat kijk ik sowieso niet heel vaak. De laatste paar dagen zit ik wel vaak binnen door de hitte of ik ga naar buiten om te zwemmen met vrienden. Uitgaan heb ik ook nog niet kunnen doen want toen ik 16 werd begon dat hele corona gebeuren net. M17 ik heb geen idee waarom er reacties zijn verwijderd. Maar nadat ik zo was geschrokken zei ik tegen mezelf dat het nu echt genoeg was. Dus heb ik de afgelopen 7 dagen mijn uiterste best gedaan om zo min mogelijk af te trekken en echt alleen als ik er zelf zin in had. En dat lukte, ik heb mezeld in de afgelopen 7 dagen maar 1 keer afgetrokken en dat was echt omdat ik het zelf wou. Ik voel me ook een stuk beter en heb veel minder de behoefte om af te trekken. Ontzettend bedankt voor jullie reacties, het heeft me echt geholpen!

Volgens mij zijn er wat reacties verwijderd. Klopt dat en waarom?

Beste TS, Wel wat reacties, maar ik vraag mij af of je er wat aan hebt. Je wilt of durft blijkbaar niet meer terug te komen om er verder wat over te zeggen. Ergens bang voor? Daarom zeg ik nog maar wat.
Zoals ik al eerder schreef, het is waarschijnlijk vooral een symptoom, volgens mij van een onbevredigend leven. Je voelt een leegte en probeert die op te vullen met geruk, dan denk je eens aan wat anders.

Ik vraag mij af, is er iemand van wie jij weet dat hij/zij van je houdt, die jou af en toe eens beetpakt en een zoen geeft, gewoon uit liefde? Heb je vrienden, een vriendin waar je altijd welkom bent en waarmee je leuke dingen kan doen zoals uitgaan, naar het strand gaan, een beetje rotzooien?

Je zegt dat dat aftrekken iets is waar je geen bevrediging meer in vindt. Heb je andere meer bevredigende seks? Is dat iets dat voortkomt uit liefde of is het alleen maar lust? Seks zonder liefde is uiteindelijk niet veel beter dan aftrekken: "Vandaag op z'n hondjes? Of ga jij deze keer met de beentjes omhoog?"
Soms is iemand aardig omdat hij/zij om je geeft, soms omdat hij wil dat jij je broek uit doet. Soms wil iemand seks omdat hij van je houdt, soms omdat hij gewoon geil is. Hoe zit dat met jou?

Het kan natuurlijk niet en jij zal het ook niet willen, maar graag zou je uitnodigen om eens een weekje te komen logeren. Dan kunnen we over het strand wandelen en eens goed praten over waar het in het leven eigenlijk om gaat, wat jij er van verwacht. Voor mij is dat van elkaar houden en er voor elkaar zijn.
Misschien dat jij iemand hebt waar dat praten wel mee kan.

Zelf krijg ik niet veel liefde maar ik heb wel veel liefde om weg te geven. Als ik hier posts zie van jongeren die met problemen zitten dan voel ik liefde en wil ik helpen. Als je liefde geeft krijg je liefde terug en wordt je blij.
Soms wordt je teleurgesteld, dan denk je een click te hebben met iemand en dan keert degene om wie je veel gaf je opeens z'n rug toe. Dan ben je een tijdje verdrietig. Waarom? denk je dan, maar dat gaat wel weer over. Je loopt op straat, door het park, je ziet kinderen, jongeren die het gezellig hebben samen, je ziet hoe lief ouders voor hun kinderen zijn en dan voel je je weer beter. De niet gewenste liefde geef je dan weer aan een ander.

Wat doe jij de hele dag? Op je kamer zitten, Youtube filmpjes bekijken en jezelf aftrekken? Heb je een passie? Heb jij liefde om weg te geven? Krijg jij liefde? Ik hoop het voor je anders ben jij een heel ongelukkig mens. Naar de dokter gaan helpt niet want die kan jou problemen niet oplossen. Dat moet jij zelf doen. Het begin is heel eerlijk zijn naar jezelf, als je durft.
Kijk in de spiegel en vraag je af, Wie ben ik? Wat wil ik? Wat verwacht ik van het leven? Heb je dromen? Of ben je zonder illusies? Jongens van 16 horen dromen te hebben!

Ts misschien werkt afbouwen wel en niet in 1x stoppen. Ik weet niet hoevaak je het doet maar misschien elke dag een keer minder

Beetje merkwaardig probleem. Op zich is het niet vreemd dat je het vaak doet op jouw leeftijd, de aandrang is dan maximaal. De vraag is hoe vaak doe je het dan en doe je het op een bepaald tijdstip dat elke dag hetzelfde is. Als je het doet, heb je er dan ook wel plezier van als je komt, of helemaal niet?

Dat iets in je hoofd je zegt het te doen is ook eigenaardig. Gewoonlijk is het zo dat je na verloop van tijd zin krijgt om het weer te doen. Moet ik begrijpen dat je eigenlijk geen zin hebt maar dat je het toch gaat doen omdat het dat moment van de dag is? Dat je het niet leuk vindt is jammer. Het klaarkomen is toch een fijne ervaring? Misschien dat je het te vaak doet.

Ik heb er wat over gezocht op Google, maar er is niet zo veel waarvan ik denk dat je er wat aan hebt. Wat wel gezegd werd is dat het een gevolg kan zijn van een situatie in je leven. Misschien heb je problemen met zaken waar je geen controle over hebt, verstoorde relaties, stress, dingen waar je mee zit of over piekert. Op jouw leeftijd kan dat nog al veel zijn.
Heb je bijvoorbeeld vrienden of vriendinnen waar je goede relaties mee hebt en waar je leuke dingen mee kan doen of is dat door die corona weggevallen?

Er kunnen allerlei dingen zijn waardoor jij niet goed in je vel zit en dan is dat dwangmatig aftrekken alleen maar een symptoom en niet iets dat op zichzelf staat. Proberen het te onderdrukken werkt dan niet omdat de oorzaak niet weg is. Je zou eens moeten praten met een vertrouwd iemand. Ik begrijp dat jij daarvoor wel een drempel moet overwinnen want misschien schaam jij je er voor om er over te praten, maar volwassen mensen begrijpen heus wel wat voor gevoelens jij hebt en zullen je niet veroordelen. Je kunt zoals eerder gezegd naar de huisarts gaan. Die gaat gewoon aardig en begripvol zijn.

Een seksverslaving..... praat erover met je huisarts.