Vraagverlegenheid - wie herkent dit?

Hey allemaal,

 

 

Ik las laatst iets over ‘vraagverlegenheid’, wat betekent dat je het moeilijk vindt om hulp te vragen of aan te nemen. En eerlijk gezegd herkende ik mezelf daar heel erg in.

 

 

Voor mijn afstudeeronderzoek kijk ik naar sociale eenzaamheid bij jongeren, en mogelijke kansen om eenzaamheid tegen te gaan op digitaal vlak. Ik heb het idee dat best veel jongeren hier mee struggelen: je voelt je misschien wel eens eenzaam, maar het voelt gênant om dat te zeggen, of je schaamt je om je aan te sluiten bij een community.

 

 

Hebben jullie dat ook? En hoe gaan jullie daar mee om?

 

 

Wat ik zelf lastig vind, is dat eenzaamheid eigenlijk gewoon een signaal is dat je sociale behoeften niet helemaal vervuld zijn. Maar tóch voelt het best zwaar om dat voor jezelf te benoemen, terwijl communities juist vaak leuk en gezellig kunnen zijn. Alleen… dat ontdek je pas als je de stap zet. En als je de hulp niet opzoekt of aanneemt, dan lukt het misschien nooit om weer (diepgaande) relaties op te bouwen.

 

 

Ik vraag me af: zouden meer mensen eerder mee doen als communities niet expliciet over “eenzaamheid” of “sociale vaardigheden” gaan, maar gewoon over leuke activiteiten of interesses?

 

 

Ben heel benieuwd hoe jullie dat zien!