Hey meisje van 17, hoe gaat het nu met je?

Beste wanhopige tiener, Het afgelopen jaar was voor heel wat mensen een reality check. Je had je leven, je had je vrienden en vriendinnen, je had je school en nog wat dingen die je bezig hielden en opeens was dat allemaal weg en was er niets meer. Jouw gelukkige leven bleek een illusie.
Toen begon jij je af te vragen waarom je eigenlijk leefde en je had geen antwoord. Je kwam terecht in wat ze noemen een existentiele crisis. De zin van je bestaan zie je niet meer.

De vraag is hoe kom je er uit? Je kan natuurlijk doen wat jij gedaan hebt, naar je mentor gaan en hem om een oplossing vragen, hier, of ergens anders je verhaal vertellen en dan maar hopen dat iemand een oplossing weet voor je probleem.
Je verhaal vertellen helpt natuurlijk wel, het is fijn dat er iemand luistert, maar net zoals je mentor, hij weet ook niet wat hij er aan moet doen en dus vraagt hij maar lafjes hoe het gaat. Mensen worden nu eenmaal niet graag geconfronteerd met ziekte, ellende en dood.

Daar schiet je dus niets mee op, dat heb je al gemerkt. Wat dan wel? Vraag jij je wel eens af wat de zin van het leven is en waarom mensen door blijven gaan, ook al hebben ze het soms moeilijk?
Naar mijn idee geef je het leven zin door er te zijn voor anderen. Voor je partner, voor je kinderen, voor iemand die het moeilijk heeft, soms is een hond of een kat genoeg en soms ook al een tuintje. Veel mensen zoeken het in idealen. Ze gaan bij Greenpeace, bij Amnesty International, gaan geld ophalen voor goede doelen, vrijwilligerswerk doen, enzovoorts.

De vraag is, is er niemand waar jij iets voor kan betekenen? Wat doe jij zo de hele dag als je niet naar school moet? Zit je dan op je kamer treurig te zijn? Ga de deur uit, zoek een groene omgeving en kijk eens om je heen. Misschien is er iemand die je aan kan spreken. Kijk naar jonge kinderen, hoe vrolijk en onschuldig ze zijn. Ze leven vanuit hun emotie.
Misschien kun je af en toe eens een hond uitlaten voor iemand die geen tijd heeft. Voer de vogeltjes, koop een plantje, wees iemand die anderen blij maakt, al is het maar een mus, daar wordt je zelf ook blij van.
Vitamine D schijnt te helpen tegen depressies. De zon levert het gratis en je kan het ook in een potje kopen bij Kruidvat of een andere winkel.

Denk eens na over wat je echt zou willen. Vraag eens aan iemand anders wat voor hem of haar de zin van het leven is. Vraag je eens af of er iemand is die jij blij kan maken. Helpen helpt!

Best Meisje 17, Wat naar dat je je zo ongelukkig voelt en zelf de uitweg niet meer kan vinden. Het is ook een lastig tijd en al helemaal als het daarvoor al niet goed ging. Wees niet te streng voor jezelf en probeer jezelf voor te houden dat er niks verkeerds is aan je ongelukkig voelen en dat je je er niet voor hoeft te schamen. Wat kan helpen is goed nadenken over wat jou wel een beetje ontspanning en blijdschap kan bieden. In je eerste bericht zei je dat dat je vrienden zijn maar dat dat lastig is omdat je hen weinig ziet. Ik zou zeggen zoek ze toch op, ga desnoods met een vriendin een stuk lopen samen zodat je veilig even kan kletsen. Als dat is wat jou je even beter laat voelen zou in dat ( op een coronaproof manier) gewoon doen. Probeer jezelf voor te houden dat er hoop is. Je gaat je niet eeeuwig zo voelen al lijkt dat soms wellicht wel zo. Er komt een moment waarop je aan het eind van de dag denkt “ik heb eigenlijk de hele dag niet zo ongelukkig gevoeld”. En er komt ook een dag dat je weer gaat lachen. Mensen en jij zeker ook zijn veel sterker dan ze denken. Wellicht heb je eerder ergens mee moeten dealen waarvan je dacht “daar kan ik nooit mee omgaan” en kan je nu dan zien dat je dat wel is gelukt. Zolang jij elke dag opstaat er het beste van probeert te maken en aan de slag gaat met waar je mee zit is er zicht op een weg hieruit en een hele mooie toekomst. Je hebt het zwaar nu en daarin zou je niet alleen hoeven zijn. Nu moet je namelijk ook nog de schijn op houden dat het er niet is en dat kost alleen maar meer energie. Hoe eng dat ook is, deel het! Dat hoeft niet direct met iedereen, maar leer in kleine stapjes er eerlijk over te zijn naar de buitenwereld. Naar je vrienden bijvoorbeeld Je hebt het je mentor al in vertrouwen genomen en dat is heel sterk van je. Je mentor kan je vertellen dat je hier iets nee wilt doen en daar hulp bij wil. Hij kan je op weg helpen, wellicht hebben jullie op school bijvoorbeeld een vertrouwenspersoon waar hij je naar kan doorsturen. Ook een goede tip. Gezien je weleens aan zelfmoord denkt het nummer 113 kan je bellen als je met iemand wil praten over zelfmoord gedachte. Het is anoniem en wellicht een fijne manier om je verhaal kwijt te kunnen. Als je iets wil delen of steun en afvies zoekt kan je natuurlijk ook altijd op het forum hier terecht. Heel veel sterkte en succes. Je hebt alle kracht in jezelf om hier uit te komen, al kost het moeite en tijd. Onthou er is altijd hoop en in de toekomst denk je hier vast aan met een idee van “dat heb ik toen toch maar mooi overwonnen” Liefs

Je mag je mentor gerust nog eens aanspreken, hoor. Mentoren zijn er om je te helpen.

Heb je al eens met je huisarts gepraat hierover?

Hoi Ik heb mijn mentor verteld over dat ik me niet fijn voelde. Hij vroeg toen zelfs of ik mezelf iets aan ging doen. Ik zei dat ik er wel eens aan dacht. Het was wel een prima gesprek, want thuis kan ik er niet over praten. Maar t is inmiddels alweer 4 maanden geleden. Mn mentor vraagt soms in de klas wel eens hoe het gaat, maar dan zeg je niet ‘ik wil zelfmoord plegen’ waar iedereen bij is. Verder is er niks verandert en voel ik me nu nog slechter. Had gehoopt dat hij me meer zou ondersteunen. Verder weet niemand het. Ik hou me alleen niet meer staande en ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil niet wéér naar mn mentor gaan. Misschien neemt hij wel afstand van me omdat hij er zelf ook geen raad mee weet. Bij mn ouders kan ik niet terecht. En mn vrienden wil ik ook niet nog een extra last geven. Verder heb ik niemand.

Hey TS, heftig dat je je zo voelt, maar ook heel begrijpelijk, en je bent hier zeker niet alleen in. Deze hele coronatijd is erg zwaar, en zeker als je het daarvoor al moeilijk had, krijg je nu nog een extra klap.     Zijn er mensen in je omgeving die weten hoe je je voelt? Ik lees dat je met je mentor hebt gesproken: ging dat alleen over schoolwerk of heb je die ook over je gevoelens verteld? Je mag dit soort dingen ook altijd delen met je ouders/verzorgers. Blijf beter niet alleen met dit soort gevoelens rondlopen, maar praat erover met iemand die je vertrouwt.   Ik raad je ook aan om een afspraak met je huisarts te maken om te vertellen over wat je doormaakt. Je kunt namelijk professionele hulp krijgen om met je gevoelens om te gaan, en je huisarts kan je daarnaar verwijzen. Daar heb ikzelf goede ervaringen mee!   Heel veel sterkte!   Moderator: Kijk ook eens op JoinUs of op de pagina wie kan me helpen van het NJI! 

Hey meisje, ik snap heel goed hoe je je voelt. Ook ik vind het soms erg moeilijk hoe het leven wordt beperkt door de coronamaatregelen. Toch denk ik dat het goed is, ook al begrijp ik dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is, positief te blijven. Hierbij kan het bijvoorbeeld helpen om een vast slaapritme aan te houden (elke dag rond een vaste tijd op te staan en te gaan slapen) en gezond te blijven eten. Vergeet ook zeker niet om af en toe even naar buiten te gaan, zeker nu het zulk mooi weer is (dit vergeet ik zelf ook nog wel eens en ik merk dat ik me een stuk beter voel als ik dit wel blijf doen). Ook kan het misschien helpen je te bedenken dat je zeker niet de enige bent die hiermee zit. Dat het, zeker onder jongeren, volkomen normaal is dat je er tijdens deze coronatijd af en toe even doorheen zit. Je zegt dat je er op dit moment goed voorstaat op school. Dit betekent dat je eigenlijk al heel goed bezig bent. Wees dan ook niet te streng voor jezelf als iets even niet lukt. Daarnaast kan het misschien helpen om, ook al kun je je vrienden op dit moment niet vaak zien, contact met ze te houden via bijvoorbeeld WhatsApp. Zo kunnen jullie er toch een beetje voor elkaar zijn. Ik wens je veel succes en sterkte