Zelfbeschadiging

Hi everybody,     Nu wil ik niet meteen mijn hele verhaal delen, maar toch moet ik iets kwijt.     Een aantal jaar geleden begon ik met zelfbeschadiging. Het eerste wat ik deed was mezelf slaan, vervolgens krassen en uiteindelijk kwam ik op het punt waar ik begon te snijden. Ik ben er verslaafd aan geworden (Klinkt raar I know). Toch ben ik er erg op vooruitgegaan. Eerst deed ik het elke dag, nu haast niet meer.     Elke dag voel ik me ellendig en alleen. Het enige wat ik doe is thuis zitten. Niemand stuurt me ooit een berichtje, zelfs mijn ''vrienden'' niet. Al ben ik vaak degene die het gesprek toch begint, na een tijd negeren zij mij, terwijl ik hen hard nodig heb.     Er is een jongen waarmee ik een korte tijd iets heb gehad, maar dat ging al snel over toen ik erachter kwam dat hij dingen achter mijn rug om zei. Niet alleen over mij, maar ook over de mensen waar ik om geef. Hij weet niet dat ik dit weet en ik kan hem er niet mee confronteren vanwege een aantal redenen. Hij denkt dat ik nog steeds gevoelens voor hem heb, maar ik kan het gewoon niet aan om zijn hart te breken. Hij is geen goed persoon, al doet hij wel alsof hij dat is, maar dan nog kan ik het niet aan om hem pijn te doen.     Ik kan met niemand over mijn problemen praten, dus ik zou het heel fijn vinden om hier misschien iemand te ontmoeten die wel met mij zou willen praten...