Hallo TS, gecondoleerd met je verlies. Het moet heel heftig zijn om dit mee te maken. Het is niet vreemd dat dat je enorm aangrijpt. Weet alsjeblieft dat je je ooit weer beter zult voelen: ik bedoel niet dat je je vriendin gaat vergeten, maar je zult wat er gebeurd is wel gaan verwerken.

Schuldgevoel is iets wat meer mensen voelen als ze rouwen. Het is zwaar om te accepteren dat je vriendin er niet meer is, en dan is het gemakkelijk om te gaan piekeren over wat je anders had kunnen doen en of je haar had kunnen stoppen. Maar weet alsjeblieft dat dit niet jouw schuld is. Je kon niet weten wat ze van plan was. Dat je haar wilde redden, bewijst alleen maar wat een goede vriendin je voor haar was.

Als ik lees hoe je je voelt, raad ik je sterk aan om hier niet mee rond te blijven lopen. Als je niet meteen durft te praten met iemand in je omgeving, kun je ook bellen of chatten met een hulpdienst: je kunt bijvoorbeeld contact opnemen met de Kindertelefoon of 113 Zelfmoordpreventie (online via chat of telefonisch via 0800-0113). Dit is allemaal vertrouwelijk! Wat ik ook zeker zou doen is een afspraak maken met je huisarts om te vertellen over wat je hebt meegemaakt en wat je voelt. Je huisarts heeft geheimhoudingsplicht, dus die kun je ook in vertrouwen spreken; hij/zij kan dan met jou bekijken wat voor hulp je nu nodig hebt en je doorverwijzen.

Ik wens je heel veel sterkte, TS!

Lief meisje, Zelfmoord is een vlucht. Je weet het niet meer en dan kies je die weg maar. Voor jou zijn de problemen dan voorgoed voorbij, maar hoeveel mensen doe jij daar heel veel verdriet mee? Je neemt jezelf kwalijk dat je het niet gezien hebt bij jouw vriendin, maar hoeveel mensen gaan het zich straks kwalijk nemen dat ze het niet bij jou gezien hebben? Kan je dat niets schelen? Geef jij niet om de mensen die achterblijven? Ben je misschien bij voorbaat boos dat zij het niet bij jou zien? Zo kom je in een eindeloze reeks van schuldgevoelens en verdriet. Jij kunt dat nu stoppen door moedig te zijn en verder te gaan met je leven.

Jouw schuld, voor zover daar sprake van is, maar je voelt het zo, kun jij inlossen door er te zijn voor anderen die het moeilijk hebben zoals je vriendin. Denk je echt dat je vriendin zou willen dat jij haar volgt? Daar geloof ik niets van.
Ik las hier op het forum een ontroerend verhaal van een jongen die zijn vriendje verloor aan kanker. Veertien waren ze pas. De laatste keer dat ze elkaar zagen namen ze afscheid van elkaar met een kus. De stervende jongen gaf zijn vriend de opdracht lang te leven en gelukkig te worden. Ik krijg weer tranen in mijn ogen. Zo jong, zo sterk!
Neem jij een voorbeeld aan dat jongetje! Hij ging moedig het onvermijdelijke tegemoet. Hij had geen toekomst meer, jij wel! Ga jij weglopen voor de toekomst die hem niet gegeven was? Durf je het leven echt niet aan? Praat met mensen!!!

Stel dat je het echt van plan blijft, ga jij het dan van tevoren aan je ouders en anderen die van je houden vertellen zodat ze een beetje voorbereid zijn of durf je dat niet? Het zou wel zo fatsoenlijk zijn, vind je niet?

Misschien een beetje vreemde suggestie, maar op televisie worden elke week een aantal films voor jongeren uitgezonden onder de naam Zappbios. Daar zijn hele aardige films bij en ze lopen altijd goed af. Het gaat in die films over angst overwinnen, over moed, over solidariteit, over durven, over vriendschap, over liefde, allemaal belangrijke positieve dingen. Soms kijk ik er naar en na afloop voel ik mij altijd beter. Vaak is verhaal het erg ontroerend. Liefde, vriendschap, het bestaat denk ik dan. Kijk gewoon eens.

Vergeten zal jij nooit wat er gebeurd is en het blijft lang pijn doen, maar jij kunt wat voor anderen betekenen door wat jij hebt meegemaakt. Je kunt nu anderen begrijpen en misschien helpen. Is dat niet veel mooier dan weglopen en iedereen in de steek laten?

Diegene heeft er uiteindelijk echt een einde aan gemaakt ik ben de schrijfster trouwens en ja ik wil mezelf straffen omdat als ik net iets eerder haar vast had gehad dan was ze er nu nog geweest ik voel mij daar erg schuldig om en ik heb het zelf ook heel moeilijk dus ik weet dat problemen erbij horen maar het maakt het niet minder zwaar en ik wil mezelf ervoor straffen dat het mij niet gelukt is en ik ben erg gevoelig en ga dan zelf het leven ook zwart zien zegmaar egoïstisch ben ik niet want het is namelijk geen egoïsme maar wanhoop en ik heb het zelf ook al gewild zelfmoord dus ik ben er in terug gevallen en dan word ik afstandelijk en ga ik ruzie maken enzo waardoor ik mij nog kutter ga voelen en het gaat allemaal niet goed zij vertrouwde mij altijd dus daarom wil ik dat nu ook niet beschadigen ik wil mensen altijd graag helpen aan de ene kant geeft het mij erkenning en dat lucht op aan de andere kant word ik in het gevoel meegezogen waardoor het nog zwaarder wordt het lijkt wel nooit goed te gaan maar ik wil het wel dus ik weet het niet meer   Bericht van de Moderator

Hallo meisje van 16! Mocht je deze gedachtes hebben, blijf hier niet mee lopen. Er zijn mensen die je kunnen helpen. Op de website http://www.113online.nl/nu-praten kun je ’s ochtends van 10.00 (in het weekend vanaf 12:00) tot 23.00 chatten met een hulpverlener. Bel je liever of heb je ’s nachts hulp nodig? Bel dan 24 uur per dag, 7 dagen per week naar 0900 0113 (€ 0,05 per minuut).
Mailen naar post@jongin.nl kan natuurlijk ook.

Heel veel sterkte!!

Lief meisje, Jij hebt iets heel akeligs meegemaakt en nu voel jij je schuldig. Het is mij niet helemaal duidelijk hoe het met je vriendin is afgelopen, maar ik begrijp dat ze een einde aan haar leven wilde maken.
Jij was er bij toen het gebeurde, je kon haar niet tegenhouden, je had niet gezien dat zij die plannen had en dat drukt op je.

Om te beginnen, jij bent een jong meisje. Van jou mag niet verwacht worden dat jij zulke dingen ziet en weet hoe je dan moet handelen. Je kon er gewoon niets aan doen. Je zegt dat je haar niet wil verraden. Bedoel je dat je niet wil zeggen dat het geen ongeluk maar opzet was?
Mensen die een einde aan hun leven willen maken doen dat omdat ze geen toekomst zien. Ze zitten in zichzelf opgesloten en hebben geen oog meer voor hun omgeving.
Jij concentreert je nu helemaal op wat er gebeurd is en denkt er over om zelf een einde aan je leven te maken. Wil je dat om jezelf te straffen, vind je dat jij het niet verdiend om verder te leven?
Welk argument je ook hebt, er zijn nooit goede argumenten om een einde aan je leven te maken. Het is ook een egoistische daad. Je ziet nu zelf wat een ellende het gaat betekenen voor de mensen die van je houden. Geef je zo weinig om je ouders, je vrienden, je andere familie dat jij ze dat aan wil doen alleen omdat jij je zo slecht voelt? Wil jij hun leven kapot maken? Daar geloof ik niets van.

Het is erg moeilijk om met wat je ervaren hebt gewoon maar door te leven. Niemand zou zo iets mee moeten maken, zeker niet iemand van jouw leeftijd. Het is gebeurd en je zult het moeten verwerken. Dat kost tijd en het gaat langzaam. Helemaal kwijt raken zul je het nooit, maar je komt er overheen. Misschien geeft die ervaring je de motivatie om anderen te helpen die ook met sombere gedachten rond lopen. Er zijn mensen die anders zijn en daarom gepest worden. Misschien ken jij zo iemand. Praat eens met ze, probeer hun vriendin te zijn en ze weer een straaltje hoop te geven. Dat maakt jou ook een gelukkiger mens.

Het leven is niet altijd leuk. Je zult vaak genoeg moeilijke tijden meemaken, maar er zijn altijd mensen in je leven die van je houden, er is liefde in je leven. In de eerste plaats je ouders natuurlijk, maar er zijn er vast en zeker nog veel meer. Als er liefde is dan kun je veel aan. Je wilt je vriendin niet verraden, maar het zou goed zijn als je met iemand ging praten. Dit is veel te zwaar om alleen te dragen. Blijf er niet alleen mee lopen!

Veel sterkte en probeer het licht in de verte te zien. Er is altijd toekomst, het kan altijd beter worden. Geloof daar in!