Je onderwerp is al van een paar weken geleden, maar ik wilde toch nog even reageren omdat ik hier wel ervaring mee heb. Ik ben van mijn 12e tot mijn 18e ernstig depressief geweest. Het is heel zwaar om naar school te gaan als je ongelukkig, afwezig en in jezelf gekeerd bent, maar geloof me maar dat thuisscholing nog veel erger is. Je komt in een sociaal isolement terecht. Je ziet op een gegeven moment niemand meer. Ik heb een jaar lang thuis gezeten omdat school echt niet ging en ik werd er gek van. Hoe veel moeite het ook kost, ga alsjeblieft naar school. Praat af en toe met mensen, probeer af en toe op te letten in de les, maak af en toe een beetje huiswerk. Als dat niet lukt, lees een boek. Het zal je geest verruimen. Maak iedere dag een wandeling. Het is wetenschappelijk bewezen dat beweging je gelukkiger maakt. Je voelt je tijdens je wandeling misschien nog steeds ongelukkig, maar je zou nog veel ongelukkiger zijn als je binnen zit. Ik ging honden uitlaten toen ik in de put zat. Het hielp me ontzettend om ergens mee bezig te zijn en me fijn te voelen. Hulp zoeken, vinden en houden is verschrikkelijk. Ik weet het. Maar wat ik ook weet, is dat er mensen zijn die je echt willen helpen. Je moet er misschien even goed naar zoeken, maar ze zijn er echt. Is er geen leraar waar je bij terecht kunt? Iemand die je heel aardig vindt? Het hoeft niet direct een hulpverlener te zijn, iemand als een leraar kan ook al heel veel steun bieden. Ik heb altijd de meeste steun gehad aan mijn mentor. Later heb ik toch echt professionele hulp gezocht en toen ging het langzaam beter. Uiteindelijk heb ik twee diploma's gehaald, en dat kan jij ook. Inmiddels ben ik bijna 22 en gelukkig. Dat kun jij ook worden.

Heey, ik weet niet of je er wat aan hebt dit te weten, maar ik ben ook depressief en vind het ook lastig om naar school te gaan enzo. Ook het praten met mensen (psycholoog, maatschappelijk werkster, enz.) vind ik vervelend. Ik vind het erg naar voor je dat je zoveel problemen hebt. Mij luchtte het wel een beetje op dit te lezen, aangezien ik nu weet dat ik niet de enige ben en dat er toch mensen op deze wereld zijn die me begrijpen. Ik hoop dat dit jou ook helpt. Sterkte