Waar ik nog aan dacht: hoeveel diepte je ziet, hangt ook af van je gemoedstoestand. Als je depressief bent, lijkt alles grijs, flets en wat wazig, en zie je weinig of geen diepte. Dan is het inderdaad meer zoals wanneer je naar een flets televisiescherm zit te kijken.

Maar als je super opgewekt bent, lijkt alles sprankelend helder en schitterend, en dan voel je echt de diepte en het 3D-effect. Het lijkt een extra dimensie. Je ziet niet enkel het perspectief, maar je voelt echt hoe de aarde een horizontaal plat vlak is (voor zover je kan zien natuurlijk, vanop de grond zie je niet dat het een bol is), waarop dan bomen en huizen staan. Het voelt totaal anders dan een schilderij of tv-scherm. Die diepte is bijna tastbaar, maar dan tastbaar met je bewustzijn, niet met je handen. Een soort van. Maar daarvoor moet je dus super opgewekt zijn. En dan kan je echt wel veel verder 3D voelen dan een paar honderd meter.

Bij oude en depressieve mensen zal het beeld niet zoveel verschillen van wat je met een oog ziet.

Maar dat 3D-gevoel is erg moeilijk te omschrijven. Het is een beetje alsof je aan een blinde moet beschrijven wat "zien" is. Hoe doe je dat zodat die mens het echt kan begrijpen?

Ik heb er over na zitten en denken, en vroeg me af, heb je goed gehoor? Als je een film kijkt met earbuds, en je doet er eentje uit, dan hoor je het geluid nog prima, niet heel anders, maar met twee oortjes in hoor je waar dingen vandaan komen en kun je ze in de ruimte plaatsen. Met zien is dat net zo, het ziet er hetzelfde uit, maar je weet dat het ene ding voor het andere staat, ook al bewegen ze niet en weet je niet of het kleiner lijkt door de afstand. Maar sowieso werkt dat ook maar tot honderd meter ver ofzo, alles verder weg zit geen diepte in.

Het is moeilijk om nu precies aan te geven wat het verschil is tussen zien met twee ogen en met een oog. Om een idee te krijgen heb ik met een oog gekeken om te zien wat het verschil is. Het belangrijkste verschil is dat je met twee ogen een breder blikveld hebt. Het verschil in diepte zien valt niet onmiddellijk op omdat je door perspectivische vertekening ook een idee krijgt van diepte. Kunstenaars zijn daar goed in om dat in schilderijen en tekeningen die tweedimensionaal zijn uit te laten komen.
Het maakt natuurlijk wel uit als je fietst of autorijdt, of als je iets probeert te pakken, maar meestal denk ik dat het laatste wel meevalt. Je hebt tenslotte al veel ervaring opgedaan wat dat betreft.
In het verkeer is het dus wat anders. Ik heb iemand gekend die een oog had en autoreed.Hij had veel aanrijdingen. Hij was leraar en zijn leerlingen noemden hem boef.

Het is niet leuk als je bepaalde beperkingen hebt. Het kan altijd erger natuurlijk maar dat zal weinig troost zijn. Je denkt toch vaak waarom ik? lijkt mij.

Dat is heel moeilijk om te omschrijven. Hoe omschrijf je een gevoel van warmte of koude? Of het gevoel van aanraking van een voorwerp: de textuur ervan, het materiaal, enz...? Zie je?

Met diepte zien, is het ook een beetje zo. Het is meer dat je de diepte en wijdsheid "aanvoelt" dan dat je iets speciaals ziet. Je voelt de ruimte, bij wijze van spreken. Ik weet niet hoe ik het anders zou moeten uitleggen.