Beste TS, Jij vindt dat jouw ouders onredelijk zijn en misschien zijn ze dat soms ook wel, maar ook in onredelijkheid zit een reden. Ik neem aan dat als je ouders jou wat verbieden dat jij dan vraagt: "Waarom?". Sommigen hebben dan de gewoonte om te zeggen: "Omdat ik het zeg!".
Dat is heel frustrerend. In die maatregelen rond de Corona zie je dat ook. Er zijn allerlei geboden en verboden, sommige dingen mogen, sommige dingen mogen niet, sommige dingen moeten, en niemand met een beetje logisch denkvermogen begrijpt er nog wat van. Ook iets met een hoog "Omdat ik het zeg" gehalte van eigenwijze mannetjes die niet toe willen geven dat ze fout zaten en zitten.

Jij moet er van uit gaan dat jouw ouders de beste bedoelingen hebben maar zich zorgen maken. Terecht of onterecht, dat kan ik natuurlijk niet beoordelen. Je ouders zien jou blijkbaar niet graag met bepaalde vrienden omgaan, of geldt dat voor al je vrienden? Hebben ze redenen om te denken dat jij dan verkeerde dingen doet of dat het verkeerde vrienden zijn?
Van die Pim uit Middelburg die doodgestoken is wordt gezegd dat hij met verkeerde vrienden om ging. Die jongen in Amsterdam die doodgeschoten is zat samen met zijn vrienden met een pistool te spelen. Vaak komen jongeren via vrienden in aanraking met drugs.
Ouders kunnen heel wat redenen hebben om bezorgd te zijn en soms weten ze niet goed hoe daar mee om te gaan. Zeggen: "Dat mag niet" is dan het gemakkelijkste, maar niet altijd de beste manier.

Waar het om gaat is dat er tussen jou en je ouders vertrouwen is. Dat jullie redelijk met elkaar kunnen praten. Het lijkt er op dat dat nu niet mogelijk is. De laatste tijd hoor je vaak over de Great Reset. Tussen jou en je ouders is misschien ook een reset nodig. Het verleden achter je laten en opnieuw beginnen. Als jij en je ouders redelijk en op een meer volwassen manier met elkaar om kunnen gaan dan is dat toch veel fijner. Soms zijn ouderen koppig omdat ze merken dat hun kind boven ze uitgroeit, slimmer is. Dan moet je als jongere de verstandigste zijn. Je hebt veel aan je ouders te danken, ze verdienen jouw respect, al doen ze soms onredelijk in jouw ogen. Probeer gewoon eens rustig met ze te praten en te ontdekken wat hun probleem is. Je woont nog jaren bij ze in huis. Dan is het toch wel fijn als het daar gezellig is!

Ts hier @j16 leuk en wel maar mij wordt het gwn haast verboden ommet vrienden af te spreken

De reactie van J23 is de nagel op de kop. Waarom zoudt ge alles verstoppen? Thuis zeggen broer en ik bijna alles wat we gaan doen en gedaan hebben. Is ook vele fijner zo omdat er dan vertrouwen is. Natuurlijk, als er dingen zijn die niet mogen maar ge wilt die doen, tsja, dan is er een probleempke. Maar er over spreken is altijd beter als er over liegen.

Als je iets niet wil delen gewoon altijd één zin herhalen maak je eigen versie::
"Rwspect voor jullie als ouder staat los van het recht op privé ik hoef niet alles met jullie te delen en het doet onze band geen goed hierover door te gaan."

Beste jongen, Jouw ouders willen alles van je weten en dat irriteert je heel erg. De vraag is waarom ze dat doen?
Voor jouw ouders ben jij hun kostbaarste bezit, jij bent letterlijk een stukje van hen zelf, vooral van je moeder. Ze zien akelig nieuws over wat er gebeurt is met jongeren van jouw leeftijd. Laatst die jongen van 17 die de Leidse Vaart is in gefietst, die jongen van 15 die door 'vrienden' is doodgestoken. Daar worden ze heel bezorgd door!
Op jouw leeftijd begin je steeds meer je eigen leven te leiden. Je groeit naar volwassenheid en wil dingen voor jezelf houden. Misschien zijn er gevoelens, dingen waar jij mee bezig bent, die jij niet met je ouders wil delen. Ze staan te dicht bij je.
Jouw ouders voelen dat en dat doet ze pijn. Ze houden van je en willen je vast blijven houden, maar dat kan niet en dat geeft conflicten die jij niet wilt en zij ook niet.

Wat moet je nu doen? Probeer je ouders zo veel mogelijk te vertellen wat je gaat doen. Als je naar een vriend gaat dan zeg je "Ik ga naar Pim, hij heeft een nieuwe computergame". Of, "Ik heb met Marcel afgesproken om te gaan voetballen". Of, "Susie is jarig, ze geeft een feestje, om elf uur ben ik weer thuis". Of, als je ergens boos over bent, "Die leraar Nederlands deed weer heel stom, ik moest nablijven".
Op die manier weten je ouders ongeveer wat er speelt en wat je doet, maar hoef je toch niet alles wat er in je hoofd en met je vrienden gebeurt gedetailleerd uit te leggen.
Soms worstelen jongeren met gevoelens waar ze geen raad mee weten of waarvoor ze zich schamen. Je ouders, zeker je moeder, heeft dat wel in de gaten en dan wil ze je helpen. Als jij dan niet wilt praten dan voelt ze zich machteloos. Als jij ongelukkig bent is je moeder ook ongelukkig.

Je zou ook eens kunnen vragen waarom ze zo graag alles van je willen weten en zeggen dat jij dat niet leuk vindt, maar dat zal je waarschijnlijk al meerdere keren verteld hebben. Alleen misschien niet op een vriendelijke manier.

Ouders kunnen je het leven moeilijk maken, maar dat doen ze niet om je te pesten. Jij en je ouders moeten allebei om leren gaan met de meer volwassen persoon die jij aan het worden bent en dat is niet gemakkelijk. Vooral niet als je als ouders steeds van die akelige dingen ziet en leest over wat er met jongeren kan gebeuren. Voor sommigen was het moment dat hun kind de deur uit ging de laatste keer dat ze hem of haar levend gezien hebben. Dat is iets dat veel ouders bang maakt. Misschien jouw ouders ook wel. Ga daarom nooit met ruzie de deur uit!

Zeg tegen je ouders dat je al 16 bent en dat jongens van 16 behoefte hebben aan privacy. Je zal ze nog wel dingen vertellen maar zeker niet alles…