Min of meer opgelost (plaatser van dit bericht)

Hallo iedereen,   even een update. Allereerst bedankt voor al jullie reacties. Ik had het gevoel gek te worden. Verwaarloosde/mishandelde ze me nou wel of niet... Ik kreeg van iedereen gemengde reacties.

Afijn... In Augustus 2012 heeft ze mij uit huis gezet nadat ik tegen haar had gezegd dat ik vond dat ze mij psychologisch verwaarloosde en mishandelde. Daar stond ik met mn koffer met mn studieboeken en mijn kleren. En waar ga je dan heen? Gelukkig heb ik een vrien, al 4 jaar en 2 maanden, en gelukkig was zijn moeder zo aardig om mij in huis te nemen. Het ging nog slechter tussen mij en mijn moeder die periode. Zij heeft de deur op slot gedaan zodat ik niet meer naar binnen kon en kon alleen spullen komen halen op afspraak. Ze wou mij echt niet meer zien. Als ik haar aan de telefoon sprak was het standaard ruzie. Ook ging ze in die tijd aan de anti-depressiva. Gelukkig vond ik in december in Hilversum een studio. Samen met mijn vriend besloten wij daar te gaan wonen. Omdat ik niet op die manier uit elkaar wou gaan, mijn moeder en ik, heb ik een aantal dagen voor de daadwerkelijke verhuizing bij haar geslapen en goed met haar gepraat. Ik woon nu sinds 1 januari 2013 samen met mijn vriend en de relatie met mijn moeder is weer oke.   Het is wel ongemakkelijk nog steeds, maar mijn moeder doet nu echt alsof die maanden niet gebeurd zijn.. zo vriendelijk, begrijpend en aardig doet ze tegen me. Inmiddels heeft ze een psycholoog, een ouderbegeleider (waar ik ook zit bij de psycholoog) en op die manier proberen we dingen uit te praten van de afgelopen periode. Mijn moeder kan mij nu wel aanvoelen (in geringe mate weliswaar), luistert echt naar mij, toont haar medeleven/begrip. Ze heeft nog wel moeite met het benoemen van haar gevoel...   Uit huis gaan is het de beste keuze die ik had kunnen maken. Ze heeft geholpen met de verhuizing, schilderen en is ook financieel bijgesprongen af en toe. Ze staat garant mocht het nu compleet fout gaan (wat natuurlijk neit gaat gebeuren, want mijn vriend en ik hebben alles op een rijtje).   Misschien zijn oudere kinderen in huis niet voor mijn moeder weggelegd en kan ze beter opschieten met kinderen die nog klein zijn en moeten luisteren en gehoorzamen....

praat erover met een psycholoog

jullie moeder hoort zeker voor jullie te zorgen dat moet tot je 21 daarna is ze niet meer verplicht het te doen  maar ik zou er zeker wat aan doen want dit is voor jou en je zusje niet goed maar ook niet voor je moeder  en wie weet zoals de schrijfster van tranen in mijn ogen al zij  als er iemand met jullie moeder gaat praten zal ze uiteindelijk al haar gevoelens uiten  want iemand die zo reageert tegen haar kinderen heeft meestal zo'n zelfde ervaring gehad in de kindertijd of idd omdat ze het jullie vader zag doen  het is voor jullie moeder natuurlijk ook een zware tijd geweest want je man verliezen is natuurlijk ook niet leuk want ze hield natuurlijk van hem ondanks wat hij deed  maar ik weet bijna zeker als er gepraat word met jullie en je moeder en alles eruit word gegooid alle gevoelens enz. dat het wel goed komt  probeer vooral lieve dingen te doen voor je moeder mischien draaid ze daar wel van bij mischien een mooie bos bloemen met een kaartje dat je van der houd ik weet niet of dat bij jullie moeder helpt  maar als je het niet probeerd kom je daar natuurlijk nooit achter

Schrijfster van: tranen in mijn ogen( ik wilde nog iets zeggen )

Die vriend van je moeder, ik ken hem natuurlijk niet en ik mag niet oordelen, maar hij lijkt me niet goed voor je moeder. Je moet niet alleen jou en je zusje hieruit redden maar ook je moeder, het is vreselijk voor haar om jullie tehebben zien lijden, ze is zwak, haar zwakheid trekt verkeerde mannen aan die haar ( een soort van troosten )
Xxx succes( jij kan dat beter beoordelen dan ik )

Tranen in mijn ogen

Heb je de titel gelezen? Ik zat van beide verhalen met tranen in mijn ogen! Het is beide verwaarlozing en ik vind het echt vreselijk voor je. Wat meisje 21 jaar zei moet je echt doen, als je een psycholoog regelt en niks tegen haar zegt komt diegene gewoon langs, ik is echt hulp nodig, jou moeder heeft ook veel meegemaakt en ik weet zeker dat ze heel veel van jou en je zusje houdt maar dat ze aal het verdriet na en voor je vaders dood gewoon niet meer aan kan en de frustratie op jullie af reageert, je kropt al haar gevoelens op en uiteindelijk zal ze breken. Als die psycholoog komt hoop ik dat ze op dat moment zal breken en alles eruit zal gooien, ik weet natuurlijk niet of jullie je een psycholoog kunnen veroorloven maar anders kan je altijd naar stichting jeugdzorg of de kindertelefoon daar werken ook professionele psychologen die je goed en goedkoop kunnen helpen. Misschien kun je haar dit verhaal laten lezen?! Ik weet zeker dat het goed komt maar zodra je er niets aan doet gebeurt er ook niet! Je verhaal op deze site zetten was de eerste stap, op naar de volgende! Ik hoop dat deze twee verhalen je daarbij zullen helpen!
Xxx heel veel succes en het beste toegewenst

...

Dag, ik heb je verhaal gelezen en vind het erg rot voor je. Ik was op internet aan het lezen over psychische verwaarlozing omdat ik het momenteel meemaak. Mijn vader heeft mij tot heden psychisch verwaarloost/mishandeld. Dus kort gezegt ik weet precies hoe jij je voelt.   Maar wat me opvalt aan jou verhaal is dat je moeder vooral zo is gaan gedragen na het overlijden van je vader. Misschien zal dat wel te maken hebben met haar gedrag en heeft ze nu een vriend omdat dat een "afleiding" is voor haar. Zij heeft het ook niet makkelijk gehad. zij heeft destijds jou en je zusje zien lijden door je vader. voor een moeder is dat niet makkelijk. Ze heeft hulp nodig, en een gesprek aangaan met een psycholoog of dergelijke zal haar helpen. Jou en je zusje trouwens ook. met een psycholoog over je problemen praten is niks verkeerds, het zal je helpen. Blijf sterk in je schoenen voor je zelf en natuurlijk voor je zusje.