Mijn vriend is verslaafd

Hallo,   Mijn vriend is nu bijna 20 jaar. Ik wist voordat ik wat met mijn vriend kreeg dat hij verslaafd is geweest en 9 maanden vast heeft gezeten in een afkickkliniek.
Hij was volledig genezen en wist beter hoe hij zijn gevoel zou moeten uiten. Aan het begin kon ik merken dat hij nog wel met mij praatte. Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie. de laatste tijd merkte ik al dat hij steeds meer afstand van mij deed en meer met zijn vrienden opschoot. Vaak als hij op een avond bij mij was ging hij eerder weg om nog even wat met zijn vrienden te doen, 'even een peukie roken' zei die dan. Als hij bij mij bleef slapen maar daarvoor bij de jongens was geweest rook hij altijd heel raar, hij gebruikte als smoes dat hij klare sigaretten heeft gerookt. Laatst was ik op een feest van een vriend van mijn vriend. Hij zei dat ze na die tijd nog even gingen chillen, maar hij zou die avond bij mij slapen. Ik wist dus dat het weer tijd was voor een jointje (ik wist dat hij wel af en toe jointje rookte). Ik werd al boos dat hij weer een jointje rookte, vooral omdat ik wist dat hij die dag ervoor er ook al een had gerookt. Toen vertelde hij mij dat hij het wel vaker deed toen ik vroeg hoevaak kreeg ik de grootste angst die ik kon krijgen. Hij zei dat hij als het kon het elke dag deed, zijn excuus was dat hij het gezellig deed met zn vrienden en daardoor beter kon slapen. Ik heb al eerder iets doorgehad en het uit hem proberen te krijgen, ik kan nu heel moeilijk dingen uit hem trekken waar hij mee zit. Ik heb de hele avond gehuild en gepraat met hem. Hij was bang dat ik het uit zou maken en hij had het gevoel dat hij mij nu tekort deed. Iedereen wist tenslotte van zijn verslaving af behalve ik. Hij zegt dat hij zich anders voelde dan toen hij de vorige keer verslaafd was.
We zijn nu ongeveer anderhalf week verder vanaf dat ik het weet dat hij weer opnieuw verslaafd is. Hij heeft tegen mij gezegd dat hij nog niet wilt stoppen en ik merk dat hij vaak agressief reageert als ik het erover heb en vooral als ik hem vertel hoe ik me voel. Ik lig elke avond wakker tot hij thuis is en mag de volgende ochtend weer vrolijk voor de klas staan, dat is mijn stage. Ik heb bijna elke dag wel buikpijn als ik eraan denk en ik merk dat ik echt niet weet hoe ik hier mee moet omgaan. Ik voel me alleen, ook al praat ik er met zijn moeder over.. De wereld is zo groot maar toch ook weer klein, het is niet leuk om alleen te zijn. Ik heb het gevoel dat het ook een beetje aan mij ligt, dat ik hem te los heb gelaten en te veel heb geaccepteerd dat hij met de wat ging doen in plaats van met mij.