Ik voel mij dikwijls een kleuter van een jaar of 6. Vooral als ik tussen mijn vriendinnen sta. Ik ben kleiner dan de rest van mijn klas, en ik heb nog geen borsten en geen haartjes, en nog een echt kindergezicht. En ik plas ook nog in mijn bed. Heel genant als ik tussen de anderen van mijn klas sta: die lijken al wel allemaal echte jonge vrouwen met een mooi zandloperfiguur, borsten, make-up, en alles. En ik sta daar tussen als een bedplassende kleuter. Zij weten het niet van mij, maar ik natuurlijk wel van mijzelf: dus het voelt alsof iedereen aan mijn gezicht kan zien dat ik nog een kleuter ben.

Ik denk ik zou wel 20 willen zijn: aan de univ zitten, veel vrijer zijn, en zo. Dat lijkt mij wel leuk.

Ik voel mij "gewoon normaal", maar ik kan er niet echt een leeftijd op plakken. Dus ik pas goed in mijn lichaam.

Ik zou eigenlijk wel een mix willen: financieel en juridisch de vrijheid van een volwassene, en zelf kunnen beslissen hoe ik leef. Dus niet meer moeten leven zoals mijn ouders willen. Maar met de kennis en ervaring van iemand die al wat ouder is. Met mijn huidige lichaam (is mooi genoeg en mag zo blijven) en mijn gezondheid. Maar wel met de onbezorgdheid en het geluk van een kind, zodat je gewoon intens kan spelen, zonder zorgen aan je kop.

Dus de goede dingen van elk, maar zonder de last. Een illusie natuurlijk, maar dromen mag...

Leuke vraag maar heel lastig om op te antwoorden. Alleen al hoe oud ik me voel. Met mijn impulsieve gedrag en de drang om gekke dingen te doen lijk ik soms wel een puber van 14-15. Aan de andere kant kan ik heel volwassen redeneren en voor mezelf zorgen zodat ik ook 30 zou kunnen zijn. Sommige van mijn voormalige klasgenoten vind ik al oud worden. Ze hebben hun huisje, boompje, beestje al helemaal gepland of zijn er al aan begonnen en doen niets leuks meer. Al met al denk ik dat ik me rond mijn eigen leeftijd voel, misschien een paar jaar jonger. Hoe oud ik zou willen zijn is nog veel lastiger. Elke leeftijd lijkt zijn voor- maar ook nadelen te hebben. Als puber wil je vaak van alles maar je hebt het geld niet of het mag niet van je ouders. Nu is het leven leuk maar met de nodige stress voor studie, bijbaan, alle andere dingen die je wilt doen en je moet toch ook aan je toekomst gaan denken. Als ik naar mijn ouders kijk, rond de 50, dan lijkt het wel alsof ze het leven opnieuw hebben uitgevonden. Ze doen allerlei leuke dingen maar voelen zich er niet toe gedwongen, zoals ik soms wel heb. Dus ook een prima leeftijd. Weet je, laat me maar gewoon 22 zijn, dan ga ik al die leeftijden vanzelf meemaken.

Ik ben nu 22 en rond mijn studies af. Als ik nu op de uni rondloop en al de jongere studenten zie zou ik wel graag terug naar 18-19 jaar willen. Elke dag feesten en ten volste genieten van de studententijd. Nu heb ik elke week 3 deadlines....

#m13 je moet je toch wel iets gegroeid zijn maar 21. Dan moet je werken en voor je huis betalen en andere dingen.
Ik ben nu 15 en school sucks maar ik hoef verder niks anders en ik heb een vriend.
Het ergste is huiswerk

Ik voel mij meestal iets van 11-12. Ik denk dat 21 wel leuk zou zijn.

1) Lastige vraag. Wat ik voel en ervaar associeer ik niet met mijn leeftijd. Waarschijnlijk als er met een MRI-scan naar mijn hersens gekeken wordt, zullen mijn hersens op een hogere leeftijd geschat worden. Omdat mijn mentale gezondheid al een hele lange tijd niet subliem is.
2) Dat kan ik moeilijk in schatten, want ik kan niet in de toekomst kijken. Waarschijnlijk zou ik een oudere leeftijd kiezen, omdat ik mijn jeugd niet als prettig heb ervaren. Wie weet wat de toekomst brengt!
Groetjes, G