Verhuizen halverwegen jeugt

Ik woonde tot mijn 8ste in een dorp en mijn ouders zijn daarna met mij en mijn zusje en broertje verhuist naar een stad geen grote stad maar wel een stad.     En in die stad had ik het prima naar mijn zin ik kwam daar in groep 4 en van groep 4 tot groep 8 vermaakte ik mij heel erg goed in mijn fantasie en af en toe sprak ik af met leeftijdgenoten maar niet heel vaak waardoor ik niet echt goede vrienden had.     Op de middelbare school deed ik 2 jaar havo waarin ik het erg druk had en dus geen tijd had om bezig te zijn met vrienden en fantasie omdat school mij toen nog veel energie koste. Maar in de 3de moest ik door 1 vak naar het VMBO afstromen. Alleen daar had ik het veel te makkelijk dus had ik tijd over. En toen begon ik wel te balen dat ik op de basisschool niet mijn best had gedaan om een vaste vriendengroep te regelen. Ik probeerde wel via internet nieuwe mensen te leren kennen en met oude klasgenoten via facebook te praten. Alleen daarin was ik vaak degene die de gesprekken aan de gang hield en dus was dat ook niet echt leuk. En iedereen die bij mij in de klas heeft gezeten vond mij altijd aardig dus daar aan kon het niet liggen.     Alleen in die tijd begon ik wel steeds terug te denken aan dat dorp waar ik in woonde want daar had ik 2 goede vrienden en een goede vriendin en sprak ik in mijn herinneringen vaker af met klasgenoten om te spelen dan ik hier deed.     En na de verhuizing was in nogal stil en had ik vaak moeite met het aanspreken van mensen en met het kiezen van wat ik wil zeggen. Terwijl de verhuizing al in 2006 was en we nu dus zo'n 10 jaar verder zijn. Doordat het lang geleden is kan ik mij niet echt goed herinneren hoe ik was voor de verhuizing maar ik weet wel dat ik met een goede vriendin van mij voor de verhuizing de hoofdrol heb gespeeld in het kerst toneelstuk. En in mijn herinneringen was ik toen veel minder verlegen.       dus om een lang verhaal kort te maken tegenwoordig mis ik het best wel erg dat ik geen vaste vrienden groep heb en geen idee hoe ik er aan kan raken want ik ben er van overtuigd dat het niks oplevert als je wanhopig gaat zoeken dus ik probeer in mijn omgeving goed contact te hebben en ik hoop dat daar leuke vriendschappen uit voort komen.     En mijn vermoeden is dat ik een soort trauma heb overgehouden van de verhuizing waardoor ik minder durf te zeggen/doen en waardoor ik vaak niet weet wat te zeggen. Weten jullie of dat mogelijk is en wat de oplossing is?     Want tegenwoordig denk ik dagelijks hoe het in dat dorp was toen ik daar nog woonde en hoe mijn leven er toen uit zag en mijn vrienden die ik daar had en hoe het nu had kunnen zijn als we niet verhuist waren. En ik probeer negatieve scenario te bedenken voor hoe het nu had kunnen zijn om mij wat gerust te stellen over de verhuizing maar dat lukt amper. Ik heb het gevoel dat een deel van mij is achtergebleven in dat dorp. Elke keer dat ik weer in dat dorp kom voel ik mij minstens even thuis als dat ik in mijn eigen huis(in die kleine stad) aankom okaal woon ik al 10 jaar niet meer in dat dorp. En ik denk er nog dagelijks aan en kan er soms ook best verdrietig van zijn dat die verhuizing heeft plaats gevonden.     Ohja en ik heb Asperger ik weet niet of dat een rol speelt in dit verhaal maar dat zou ook nog een rol kunnen spelen.     Weten jullie of dit door de verhuizing kan komen? En zijn er mensen die soort gelijke dingen hebben mee gemaakt of mensen kennen die dat mee gemaakt hebben. En hebben jullie tips?