Mijn levensverhaal

Hoi Dreamersforum,     Ik wil heel graag mijn verhaal kwijt. So here it goes:     Ik ben een meisje van 17 jaar en op het eerste gezicht zal ik als een ''normale en gelukkige'' tiener overkomen. Maar.     Rond met 13e/14e kreeg ik een depressie, ik voelde me alleen, begon mij te isoleren van vrienden, mijn thuissituatie was bagger en op een gegeven moment was de maat vol dat ik ben weggelopen van huis. Met het idee, om nooit meer terug te komen. Dit was een schok voor heel mijn omgeving, omdat ik zogenaamd altijd een vrolijk en luidruchtig kind ben, maar van binnen was ik gebroken. Ik ben daarna anderhalf jaar behandeld bij een psycholoog en vervolgens had ik ook het idee dat het steeds beter met mij ging. Ik heb het idee dat ik hier uit mijn depressie ben gegroeid (idk of dat mogelijk is) en niet perse door te ''praten''. Wat altijd verteld werd, dat ik moest praten, praten, praten. Maar ondanks dat zo gepusht werd, bleef ik praten over mijzelf erg moeilijk vinden. Ik ben erg introvert, ik heb nog nooit iemand verteld hoe ik me voel of wat er in me omgaat, maar ik probeer altijd zo emotieloos mogelijk me voor te doen. Hoe dit komt? Geen idee. Tot mijn 16e ging het redelijk goed met, soms wat downs, maar daar kwam ik alweer snel boven op.     Ik zit nu in de 6e en ik merk dat ik me weer steeds ongelukkiger begin te voelen. Ik voel me niet op mijn plek in mijn vriendengroep, ik heb altijd het gevoel dat ik erbuiten val. Thuis is mijn situatie niet altijd even fijn, omdat mijn ouders continu ruzie hebben en mijn vader woede-aanvallen. Ik voel altijd een soort leegte in mij en probeer altijd zonder emoties over te komen, waardoor ik veel gevoelens opstapel. Ik heb deze donkere gevoelens altijd al wel gehad, maar ze beginnen weer steeds meer te worden. Het ding is dat ik gewoon gelukkig wil zijn, maar telkens als ik dat probeer, gebeurt er iets waardoor ik weer naar beneden wordt gesleurd.     Mijn depressie is nu weer op een punt dat ik op een moment dat ik alleen ben met mijn gedachtes, moet huilen en dat ik opnieuw levensmoe ben en ik niet weet wat the fck de toekomst voor zin heeft. Van binnen ben ik weer gebroken, van buiten ben ik vrolijk. Ik wil heel graag dat dit weggaat, ik wil heel graag gelukkig zijn, ik wil heel graag een toekomst kunnen zien, ik wil heel graag gewoon leven I guess.     Als ik besluit naar de psycholoog of mijn ouders te gaan zullen ze wel weer iets zeggen als: ''Begin met praten over hoe je je voelt, balblabla, dat lucht op!''. Maar het ding is dat dat gewoon niet helpt, zodra bijvoorbeeld mijn moeder mij vraagt hoe ik me voel, is er een knop of plek in mijn hoofd die dan vertelt: ''Ja alles goed, nee ben niet depri, blablabla.'' En ik probeer dan zoveel mogelijk mijn emoties opzij te schuiven. Ik blijf gewoon een soort plek hebben in mijn hoofd met depressie wat er altijd is geweest, maar nooit echt is weggegaan. Het verergert soms en soms verminderd het.     Nu weet ik bijna zeker dat er een antwoord komt dat ik moet praten, maar het ding is dat dat bij mij ECHT NIET HELPT, ik blijf een donkerheid in mij hebben, ik weet niet hoe ik dit precies moet verwoorden, maar er is gewoon iets in mij wat me altijd naar beneden zal blijven praten... Ik weet het gewoon niet meer hoe ik hier vanaf moet komen, ik wil gewoon gelukkig zijn. Ik hoop dat iemand mij kan helpen!     Mvg,   L.