@meisje 15 Heel veel sterkte gewenst! Hou vol!

Hey,
Ik weet dat dit een beetje een late reactie is maar misschien heb je er wat aan. Ik ben depressief (snijden, zelfmoordnijgingen) en heb eigenlijk precies dezelfde symptomen als wat jij hebt, ik weet dus vrij zeker dat je last hebt van een depressie. Ik heb 2 jaar lang niks tegen mijn ouders gezegd over mijn depressie maar uiteindelijk ben ik met mijn moeder naar de huisarts gegaan die mij doorverwezen heeft naar een psycholoog. Ik ben er nu 2 keer heen gegaan en het is heel erg fijn, geloof me! Maar ik denk dat de beste hulp die je kan krijgen bij een depressie is: praten met vrienden. Bij mij wel in ieder geval.. Als je contact wil met iemand die je begrijpt kun je altijd contact met me opnemen! Ik hoop dat dit helpt
Groetjes en heel veel sterkte

Hoi jongen 16,     Het klinkt alsof je inderdaad depressief bent. Ik ben het zelf in het verleden geweest en ik herken je symptomen wel: het gevoel dat je alles verkeerd doet, dat je niet meetelt en dat niets meer leuk is.     Het is heel verleidelijk om aan je depressie toe te geven en er een einde aan te maken. Je zou kunnen zeggen dat dat ook precies is wat je depressie 'wil'.     Maar er is hoop! Je kunt hier echt van genezen en gelukkig worden: ik heb het zelf meegemaakt en ik ben niet de enige in mijn omgeving die een depressie overwonnen heeft.     De eerste stap in mijn ervaring is toch echt om er niet mee rond te blijven lopen. Als je je ouders niet vertrouwt, kun je misschien ook bij een mentor of vertrouwenspersoon op school terecht (als je nog op school zit, natuurlijk: ik ken jouw situatie verder niet). Anders kun je misschien eens bellen met de Kindertelefoon of er een keer mee naar de huisarts gaan.     Verder raad ik je aan om te kijken of je op de een of andere manier professionele hulp kunt krijgen (bijvoorbeeld van een psycholoog). Ik ben toen zelf bij een psycholoog geweest en ben daar beter gaan begrijpen door welke gedachtepatronen mijn depressie veroorzaakt werd. Ook leerde ik hoe ik die processen kon beïnvloeden en veranderen.     Als ik je dan nog een tip mee mag geven: het heeft mij heel erg geholpen om mijn depressie als apart van mezelf te gaan zien. Ik hád een depressie, maar ik wás die depressie niet. Ik stelde me mijn depressie voor als een of ander vijandig persoontje in mijn hoofd dat de hele tijd nare gedachten op me afvuurde. De truc is dan vervolgens om niet in die gedachten mee te gaan (wat je bijvoorbeeld doet door te denken: ja, ik ben ook waardeloos), maar ze ook niet te gaan weerleggen (zoals: nee, ik ben niet waardeloos, want ik heb dit en dit en dit goed gedaan). Bij beide reacties geef je dat vijandige persoontje namelijk de aandacht die het wil hebben. Het beste Is om die 'aanvallen' gewoon te negeren; zeg bijvoorbeeld tegen jezelf: ik weet gewoon dat ik niet waardeloos ben. Laat het daar dan bij en ga er niet verder op in. Dit heeft misschien niet meteen effect en is in het begin best lastig, maar op de lange duur krijgt je depressie zo steeds minder macht over je.     Echt, als je geen zelfmoord pleegt, zul je jezelf er, wanneer het weer beter gaat, dankbaar voor zijn dat je nog leeft.     Ik wens je heel veel sterkte en succes! Hou vol: er is echt hoop!