De moet niet opgeven!

Hoi,   Ik heb een soort gelijke ervaring gehad als jij. Bij mij ging het om mijn hond. Zij is bijna een jaar geleden overleden en nog steeds ben ik er kapot van. Veel mensen weten en begrijpen vooral niet dat je een hele sterke band met dieren kunt hebben. Net als jij deed ik alles met mijn hond, zij was er namlijk altijd voor mij. Of ik nou verdrietig of heel blij was..zij was er gewoon altijd bij..16 jaar lang. Op een dag ging ik met haar naar de dierenarts..een week later ontving ik haar as in een urn. Iedere keer als ik aan haar denk voelt het alsof er een mes door mijn hart wordt gestoken. De enige manier waarop ik kan accepteren dat zij er niet meer is, is door te geloven dat haar laten inslapen het beste voor haar was.   Daarbij, en dit klinkt misschien heel hard, dood hoort bij het leven. Jij bent jong, dus je zult nog heel wat dingen meemaken. Zorg ervoor dat jij je verhaal kwijt kan, zo niet aan je familie of vrienden, dan op papier. Gaandeweg kan en zul je dit een plekje geven. Ik schrijf mijn gevoelens op papier, één omdat ik niet makkelijk over mijn gevoelens praat en twéé omdat, zoals ik hierboven al zei, veel mensen begrijpen de band niet. In het begin heb ik alleen maar gehuild. Ik ben zelfs uit huis gegaan, omdat ik overal aan mijn hond werd herrinnerd. Deze periode is overgegaan. Nog steeds kan ik er om huilen; Het verlies verwerken is mogenlijk, het verlies vergeten niet. Zelfmoord is geen opplossing; de pijn die jij nu voelt, zul jij je familie en vrienden aandoen. En geloof me iedere dag wordt zonniger en zonniger zodra je die donkere gedachten los laat. Geef de moet niet op!