Als je schuldgevoel hebt, komt dat mogelijk niet van jezelf. Wellicht heeft iemand je dat schuldgevoel aangepraat, maar ben je al vergeten wie? Of wanneer, of waarom? Dus je sleept dat idee mee als een soort dwangedachte. Daarom raak je er niet vanaf. Het maakt niet uit of je nu veel of weinig eet, en of je dik of dun bent: die dwanggedachte blijft zitten zolang je de oorzaak daarvan niet terugvindt.

Dus probeer je te herinneren wie je ooit zei dat je te dik was, te vet, of iets soortgelijks? Herinner je die precieze omstandigheden, woorden, personen, tijdstip, waarom, enz... Dan verliezen die woorden hun kracht.

Ik heb eens een boek over zelftherapie gelezen, en daarin zeiden ze dat zo'n dwanggedachten zelfs uit je babytijd kunnen komen. Zelfs van toen je nog in je moeders buik zat. Mama is zwanger en ze voelt zich veel te dik, ze loopt overal tegenaan met haar bolle buik, ze kan zich niet meer bukken, en zo. En ze voelt zich soms misselijk. Telkens ze ergens tegen loopt, of ze zich moet bukken, dan sakkert ze: "Ik ben veel te dik". Of ze sakkert: "Ik ben misselijk."

De baby in de buik hoort die klanken, ook al hebben die woorden dan nog geen betekenis, het is gewoon puur fonetisch. Net zoals kleine kinderen puur fonetisch liedjes in vreemde talen nazingen, zonder er iets van te begrijpen. Maar die klanken zitten wel vast in hun geheugen.

Als ze ouder worden, krijgen die klanken wel betekenis, het worden herkenbare woorden en zinnen, en dan kunnen het dwanggedachten worden die altijd in hun hoofd blijven rondspoken. Natuurlijk weet niemand nog dat die woorden van mama uit de babytijd komen. Dus dan leven die mensen heel hun leven op basis van dwanggedachten die niet eens van henzelf zijn. Ze beseffen niet dat die zinnetjes in hun hoofd ooit ingelepeld zijn, of binnengesijpeld.

Ik zeg niet dat het bij jou ook zo is, maar volgens dat boek komt het meer voor dan je zou denken. Dus de kans bestaat van wel.

Als je gewoon al maar beseft dat het mogelijk een dwanggedachte is die niet van jou is, maar die in je kindertijd binnengesijpeld is, dan verliest ze al veel kracht.

Om zeker te zijn ga je misschien best ook even naar de doktor, om te onderzoeken of er geen lichamelijke oorzaken zijn. Of intolerantie of allergie voor sommige voeding, dat kan ook. Of onevenwichtige voeding zodat ze slecht verteert, of te weinig vitaminen of mineralen. Van intoleranties en gebrekkige vertering kan je ook misselijk worden, of dik (net omdat het niet goed opgenomen en niet goed gebruikt wordt in je lichaam, dan begint het zich op te hopen). Eerst moet je al dat soort lichamelijke dingen uitsluiten. Pas daarna gaan zoeken naar mentale oorzaken.

Ik heb een Oosterse levensfilosofie, waar men zegt dat wij mensen geen lichaam zijn, maar een lichaam hebben. We zijn een niet-materieel bewustzijn, een ziel of geest, en we lopen rond met een lichaam. Net zoals we rondrijden met een fiets of auto, maar we zijn geen fiets of auto, nee, we hebben die alleen maar. Of zoals kleding. Een kapotte fiets of kapotte kleding is lastig en ergerlijk, maar geen ramp. Net zo met je lichaam.

Dat inzicht helpt ook om alles wat er met je lichaam aan de hand is, minder dramatisch te zien. Als je je ontspant, vermindert de kracht van dwanggedachten ook.

Je hebt hulp nodig en met wat adviezen op dit forum alleen kom je er niet. Ga het daarom wel aan je ouders vertellen. Zij kunnen je helpen om hulp van experts in te schakelen. De eerste stap voor hulp is via de huisarts.

Heel veel sterkte en succes.